Οι καθηγητές Ιστορίας του ΑΠΘ - Εγκαλούν δήμαρχο και δημοτικούς συμβούλους

Τους ζητάνε να παρέμβουν – έστω και τώρα – γα τη σωτηρία του «απαγορευμένου αρχείου» του Μουσείου Καπνού

Με χθεσινή τους παρέμβαση καθηγητές της Ιστορίας από το  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ εκφράζουν την αγωνία τους για την τύχη του αρχείου του Μουσείου Καπνού και καλούν τόσο το δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή όσο και τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου να συμμορφωθούν με τις καταδικαστικές γνωμοδοτήσεις του Συνήγορου του Πολίτη, σχετικά με την αυθαίρετη απαγόρευση πρόσβασης της ιστορικού και ερευνήτριας Γεωργίας Μπακάλη στο αρχείο και τους ζητούν να αποδεχθούν την εφαρμογή της  νομιμότητας. Παράλληλα υπενθυμίζουν οι υπογράφοντες την επιστολή, τα όσα είχαν καταγγελθεί από τους 84 πανεπιστημιακούς, πριν από δύο χρόνια, το Μάϊο του 2009, σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης του αρχείου του Μουσείου Καπνού από τον πρόεδρό του Γιάννη Βύζικα. Οι καθηγητές που υπογράφουν την χθεσινή ανοιχτή επιστολή, από το  ΤΜΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΜΕΑΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ    κατηγορούν τον κ. Βύζικα ότι «αγνόησε επιδεικτικά τις καταδικαστικές εις βάρος του γνωμοδοτήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη και  συμπεριφέρθηκε ως ιδιοκτήτης του Μουσείου, του οποίου προΐσταται» και αφού θυμίζουν το πόσο ανεκτίμητο είναι το αρχείο ζητούν έστω και τώρα να επιτραπεί η μελέτη του από τους ειδικούς. Η επιστολή μεταξύ άλλων ζητάει από τους αιρετούς να σεβαστούν τόσο τη νομιμότητα όσο και την, συνταγματικά κατοχυρωμένη, επιστημονική έρευνα, ενώ τους καταγγέλλει ότι με τη στάση τους άφησαν ένα πολύτιμο αρχείο «στην ανεξέλεγκτη διαχείριση ενός ερασιτέχνη ιστορικού».

Η επιστολή αυτή συντάχθηκε μετά τα τελευταία δημοσιεύματα στο «Χ» αλλά και στον Αθηναϊκό Τύπο, τα οποία ήρθαν ως φυσική συνέπεια της έκδοσης του τρίτομου έργου του κ. Βύζικα «ΚΑΒΑΛΑ Η ΜΕΚΑ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ», για την συγγραφή του οποίου άντλησε υλικό από τα «απαγορευμένα αρχεία» και τα οποία παραθέτει κατά τελείως αντεπιστημονικό τρόπο. Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι μετά το προχθεσινό δημοσίευμα του «Χ» πηγές από το περιβάλλον του δημάρχου Καβάλα κ. Σιμιτσή μας ενημέρωσαν ότι τις προσεχείς ημέρες θα περιμένουμε απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε!

Αναλυτικά το κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:

                                                                                        

                                                                                                                                                                                                      ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ  ΔΗΜΑΡΧΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΒΑΛΑΣ

                                                                                         

                                                                                                                      

Αξιότιμοι Κύριοι,

                Από πρόσφατα δημοσιεύματα τόσο του τοπικού όσο και του αθηναϊκού Τύπου, επιβεβαιώθηκαν περίτρανα οι φόβοι και οι επιφυλάξεις, που είχαν εκφρασθεί, ήδη από τη 14η Μαΐου 2009, με δημόσια καταγγελία 84 πανεπιστημιακών της Ελλάδας και του εξωτερικού εναντίον των αντιδεοντολογικών και καταχρηστικών ενεργειών του Προέδρου του Μουσείου Καπνού του Δήμου Καβάλας κ. Ιωάννη Βύζικα.

               

                Η τρίτομη (!) έκδοση με τίτλο Καβάλα, η Μέκκα του Καπνού με συγγραφέα τον ίδιο τον κ. Βύζικα, που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα (2011), αποδεικνύει έμπρακτα τις θέσεις που έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα. Σύμφωνα με αυτές ο εν λόγω κύριος, παρά τις υποσχέσεις του περί του αντιθέτου, παρεμπόδιζε σκόπιμα την πρόσβαση στο αρχείο του Μουσείου Καπνού της υποψηφίας διδάκτορος του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του ΑΠΘ κυρίας Γεωργίας Μπακάλη για ιδιοτελείς και μόνο λόγους, την προετοιμασία, δηλαδή, της παραπάνω έκδοσης.

                Παράλληλα εκφράζουμε την έκπληξη και τη βαθιά μας απογοήτευση για την ασυλία που επί τόσο καιρό απολαμβάνει από μέρους της προϊσταμένης δημοτικής αρχής ένα άτομο, το οποίο έχει καταστρατηγήσει με απαράδεκτο τρόπο το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα πρόσβασης του κάθε πολίτη στο αρχειακό υλικό ενός δημοσίου φορέα. Επιπρόσθετα, ο κ. Βύζικας αγνόησε επιδεικτικά τις καταδικαστικές εις βάρος του γνωμοδοτήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη και  συμπεριφέρθηκε ως ιδιοκτήτης του Μουσείου, του οποίου προΐσταται.

                Δυστυχώς, η παρατεταμένη σιωπή τόσο του Δημοτικού Συμβουλίου (όσο και του ιδίου του Δημάρχου προσωπικά) στα συνεχή διαβήματά μας για την αποκατάσταση της νομιμότητας σε αυτή την πολύ σοβαρή υπόθεση, ενισχύει την άποψη πως οι επίσημες αρχές της πόλης της Καβάλας ανέχονται ή και ενστερνίζονται τις απόψεις και τις πρακτικές του κ. Βύζικα. Μια δημόσια αιρετή αρχή οφείλει να σέβεται τους νόμους του κράτους, να πρωτοστατεί στην εφαρμογή τους και να μην εθελοτυφλεί.. Οφείλει επίσης να σέβεται την επιστημονική έρευνα και τους εντεταλμένους φορείς της τελευταίας. Δεν δικαιούται, τέλος, να επιδεικνύει ανάλγητη αδιαφορία για την πολύτιμη πολιτισμική κληρονομιά του τόπου της, εγκαταλείποντας -στη συγκεκριμένη περίπτωση- ένα ανεκτίμητο αρχείο της πόλης στην ανεξέλεγκτη διαχείριση ενός ερασιτέχνη ιστορικού.

                Έστω και αυτή την ύστατη ώρα, εκφράζουμε την ελπίδα ότι το Δημοτικό Συμβούλιο θα αντιληφθεί επιτέλους το μέγεθος του προβλήματος και θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

              Τα μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Διδακτορικής Διατριβής της

                                             κυρίας Γεωργίας Μπακάλη

Βασίλειος Γούναρης                     Ιωάννης Μουρέλος               Ιάκωβος Μιχαηλίδης

      Καθηγητής                                    Καθηγητής                     Επίκουρος Καθηγητής

                                                   Ο Διευθυντής του Τομέα

                                                        Σπυρίδων Σφέτας

                                                   Αναπληρωτής Καθηγητής

Η ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ

Οι δημοσκοπήσεις που διενεργούνται για να αποτυπώσουν την ισχύ των κομμάτων, όσο μπορεί να θεωρούνται αδιάβλητες στις μεθόδους τους, φανερώνουν μεν την δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αλλά συγχρόνως ανατροφοδοτούν τις ελπίδες των προσβλεπόντων στη διατήρηση του τωρινού καθεστώτος, έστω κι αν, εν μέσω της κρίσης, χρειαστεί να «εκκαθαριστεί» το τοπίο από κάποιους παραφθαρμένους τέως υπουργούς, γιατί τώρα πια, ο μέχρι πρότινος ευρισκόμενος σε λήθαργο κόσμος αρχίζει να επαναξιολογεί το μόνιμο ελάττωμα του να ψηφίζει με βάση την ιδιοτέλεια του και πλέον διακυβεύεται το μέλλον της ίδιας της υφής του καθεστώτος πέρα από πρόσωπα που εξάλλου σε τίποτα δεν αμβλύνουν την όψη των κοινωνικών αδικιών και πονηρές αναπαλαιώσεις των διαβεβλημένων πολιτικών.  Βλέποντας λοιπόν ο άνθρωπος που από αδυναμία κυρίως περιφερόταν στα γραφεία των βουλευτών για να υποκλέψει την πολιτική εύνοια και να ικανοποιήσει τα αιτήματα του, πόσο ασύμφορη είναι η προσχώρηση του στο πελατειακό σύστημα, ήδη τείνει να εγκαταλείψει την καλλιέργεια της κολακείας προς τους ισχυρούς της ημέρας. Σκοπίμως χρησιμοποιείτο το ρήμα τείνει αφού ακόμη και στις μέρες μας δε λείπουν οι αμετανόητοι χειροκροτητές των πολιτικών οι έχοντες το φρόνημα του κομματικού «υπερπατριώτη», οι ανήμποροι να κατανοήσουν το μέγεθος της υποτακτικότητας τους έναντι του φιλομνημονιακού μετώπου.

Εδώ, αγγίζουμε ακριβώς τη δεύτερη ένδειξη από τα δημοσκοπικά ευρήματα, δηλαδή την εμμονή του κόσμου σε λογικές νομιμοφροσύνης, ενώ τα πάντα οδεύουν από το κακό στο χειρότερο και οι ιστοί της κοινωνικής συνοχής κινδυνεύουν να σπάσουν ολοσχερώς και να προκαλέσουν το αλληλοφάγωμα των ανθρώπων, συνέπεια του αδιεξόδου στο οποίο δυστυχώς περιέρχεται η λαϊκή δυσφορία. Αυτή η δυσφορία ακλουθώντας την ανόητη παρόρμηση της, αντί να στραφεί εναντίον των κατ΄ εξοχήν δημιουργών της κρίσης είτε αποκτά τα χαρακτηριστικά της εσωστρέφειας, φθείροντας τους αθώους της υπόθεσης είτε  εκδηλώνεται ρίχνοντας τα βέλη των επικρίσεων της στα τυφλά. Το κλίμα της νευρικότητας παρατηρείται στις δημόσιες υπηρεσίες για παράδειγμα όπου οι τσακωμοί των υπαλλήλων με τους συνανθρώπους τους, με τους οποίους βράζουν στο ίδιο καζάνι της ανέχειας, τραυματίζουν το πνεύμα της ειρήνης, της ενότητας μεταξύ των ομοιοπαθών αδερφών.

Για να μην χαϊδεύουμε τα αυτιά μας, επαναπαυόμενοι στην ευθυνοφοβία μας, ορθώς θα ενεργήσουμε στην παρούσα περίοδο να αφήσουμε τις γκρίνιες και να αντικρύσουμε γυμνή από τα στολίδια των δικαιολογιών την κατάπτωση μας, το δίκιο που έχουν όσοι  μας εγκαλούν για την αμετανοησία την οποία δείχνουμε συνεχώς. Ένας Θεός ξέρει πότε επιτέλους θα διορθωθούμε, όταν στη γενική κατρακύλα της παιδείας, της οικονομίας, εμείς παίζουμε ζαριές τις τύχες μας, πιασμένοι στα συννεφάκια της προσμονής για την έλευση από το πουθενά των πολυπόθητων επανορθωτικών δυνάμεων, δίχως να κινηθούμε καθόλου. Έτσι όμως διαιωνίζουμε τον κύκλο της φαυλότητας από τον οποίο ξεφεύγουμε με την αυτενέργεια μας, Θεού θέλοντος πάντοτε, μιας και για τα αμαρτήματα μας χρειαζόμαστε το χρόνο της εξιλέωσης.  Αλλά δεν προκύπτει, πώς να το κάνουμε, το δραστικό τίναγμα μας από τη ραστώνη της κομματικής υποτέλειας μας. Η Ν.Δ έτσι ή αλλιώς φερόμενη κατά του μνημονίου, ευλόγως, θα έχει εκλογικά οφέλη αλλά η διακράτηση τέτοιων ποσοστών από το ΠΑΣΟΚ και η πιθανή άνοδος του ΛΑΟΣ μας απογυμνώνουν από κάθε φύλλο συκής προδιαγράφοντας, εκτός απροόπτου, τη μοίρα του τόπου.

Κάποτε είχαμε και λίγη ντροπή και κοιτούσαμε να μην επαναλάβουμε τα σφάλματα στα οποία υποπέσαμε στην περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας, για παράδειγμα ένιωθες το συγκλονισμό του κόσμου από την ανάγνωση των αθλιοτήτων της δικτατορίας, θαύμαζες τις αναζητήσεις της νεολαίας παρ΄ όλες  τις παρεκτροπές του υπερκομματισμού, διαπίστωνες τη διάθεση να αξιοποιηθούν από τους περισσότερους ανθρώπους τα διδάγματα του παράφρονου καθεστώτος, ασχέτως αν προϊόντος του καιρού τα αποκομισθέντα οφέλη ξοδεύτηκαν αλόγιστα.

Φθάσαμε να ενισχύουμε το στυλοβάτη του συστήματος Καρατζαφέρη επιτρέποντας του να εκστομίζει τις προσβολές του τύπου «όταν  μιλάει ο πρωθυπουργός οι πολίτες πρέπει να το βουλώνουν».

Μ.ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ

Αντάμα, περιμένοντας το θαύμα!

Τι περισσότερο είναι ένα θαύμα πέρα από την – προσωρινή – αναστολή των φυσικών νόμων; Σίγουρα είναι και ένα στοιχείο πίστης, αφού αυτή είναι που παρέχει τη δύναμη για την υπέρβαση των ορίων της φύσης. Επιπλέον όμως το θαύμα είναι γεγονός δηλωτικό ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ανοιχτός και σε περισσότερες δυνατότητες, πέρα από αυτές που γνωρίζουμε και βιώνουμε. Γι’ αυτό το θαύμα πέρα από οποιαδήποτε λύση που προσφέρει σε ένα σοβαρό πρόβλημα, πάνω και πέρα απ’ όλα προσφέρει εν αφθονία την ελπίδα, από την άλλη όμως και χωρίς ελπίδα δεν μπορεί να υπάρχει πίστη η οποία είναι προϋπόθεση του θαύματος. Βλέπουμε λοιπόν ότι η συνύπαρξη της ελπίδας και της πίστης δημιουργούν ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα που με την επίκληση της βοήθειας του Θείου μπορεί να «σπάσει» τα όρια και να προσφέρει ένα αποτέλεσμα τόσο σε φυσικό όσο και σε συμβολικό επίπεδο, πέρα από κάθε φυσικό νόμο.

Από την άλλη υπάρχει και η κατάθλιψη, η οποία στην δική μας περίπτωση έχει λάβει εθνικά χαρακτηριστικά. Τι περισσότερο είναι όμως η κατάθλιψη πέρα από την απουσία νοήματος; Αυτή η απουσία δεν είναι που δημιουργεί το αίσθημα της ματαιότητας για κάθε σκέψη και κάθε πράξη απεγκλωβισμού από τον αδιέξοδο κύκλο που μας «κονταίνει» όλο και περισσότερο; Εν’ αντιθέσει βέβαια με την ελπίδα η οποία μας ψηλώνει…

Είναι απόλυτα λογικό, μετά από το πάρτι του καταναλωτισμού που κράτησε σχεδόν τρείς δεκαετίες και της κυριαρχίας του αισθήματος ότι δεν υπάρχουν όρια, τώρα να νοιώθουμε κατάθλιψη. Το ίδιο νοιώθουν και όσοι ξυπνάνε από ένα νυχτερινό γλέντι με άφθονες απολαύσεις ποτού και φαγητού. Για να το πούμε απλά, η κραιπάλη – η χωρίς όρια διασκέδαση - πάντα δημιουργεί την επόμενη μέρα κατάθλιψη.

Το μεγάλο πρόβλημα που έχει να λύσει ο καθένας είναι αν μπορεί να απεγκλωβιστεί από μια τόσο άγονη και αδιέξοδη κατάσταση. Τι μπορεί να κάνει για να ξεφύγει. Τώρα φαίνεται λοιπόν η πραγματική μας χρεωκοπία… Δηλωτικό αυτής της κατάστασης δεν είναι τα ελλείμματα, τα χρέη, τα spreads και όλα τα υπόλοιπα που συνθέτουν τον οικονομικό ζόφο αλλά η απουσία εκείνων των σταθερών στις οποίες επάνω θα στηριχθούμε για μία έστω απόπειρα ανάταξης….

Καθημερινά όλο και περισσότερο εμπεδώνουμε ότι για να σωθούμε χρειάζεται να γίνει ένα θαύμα. Μόνο που το θαύμα για να συμβεί πρέπει πρώτα και κύρια να το ζητήσουμε. Ε, ούτε αυτό μπορούμε να κάνουμε, στην κατάσταση που βρισκόμαστε και αντί αυτού συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη!

Το ταξίδι του Κολόμβου

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, πολλοί υποστήριζαν ότι η χώρα ήταν στον αυτόματο πιλότο. Ήταν οι ημέρες του Καραμανλή του νεώτερου όπου κάθε τι φαινόταν ότι λειτουργούσε με τον αυτοματισμό που δημιουργεί η δύναμη της αδράνειας. Όσο και αν φαίνεται τραγικό εκείνες οι ημέρες – που τελείωσαν με την εκλογική συντριβή της τότε κυβέρνησης – φαντάζουν σήμερα ως παραδείσιες. Νοιώθουμε σαν να χάσαμε τον Παράδεισο και να έχουμε κάνει  τα πρώτα βήματα στην Κόλαση. Όσο παράδοξο, εξωφρενικό και ανήκουστο και αν είναι, αυτή η διαπίστωση είναι μια πραγματικότητα. Αυτό που θα ευχόταν ο καθείς σήμερα – αν μπορούσε να το κάνει - δεν είναι το καλύτερο που έχει στο μυαλό του, αλλά το να γυρίσουμε τουλάχιστον σε εκείνες τις ημέρες.

Πως φτάσαμε όμως στο σημείο, η σημερινή κυβέρνηση μέσα σε ενάμιση χρόνο να μας κάνει να νοσταλγούμε το αίσχος των ημερών της κυβέρνησης Καραμανλή; Να είναι το μνημόνιο και η συνοδεύουσα οικονομική κρίση; Να είναι τα πολλά μέτωπα που έχει ανοίξει με σχεδόν όλους τους Έλληνες, με μόνη εξαίρεση του διακινητές του μαύρου χρήματος; Να είναι τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και οι επιμέρους διαφωνίες που δυσχεραίνουν το κυβερνητικό έργο;

Είναι όλα αυτά, αλλά όχι μόνο. Το σημαντικότερο δεν είναι οι αλλαγές που γίνονται σε όλους τους τομείς της ζωή μας. Οι περισσότερες απ΄ αυτές ήταν αναγκαίες να γίνουν και μάλιστα άργησαν. Το σημαντικότερο είναι η αίσθηση που υπάρχει ότι δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε. Η απουσία της βεβαιότητας ότι τουλάχιστον η κυβέρνηση, τουλάχιστον ο πρωθυπουργός, γνωρίζει προς τα πού ταξιδεύουμε. Φαίνεται σαν όλα να διέπονται από την αρχή της απροσδιοριστίας (προσδιορίζοντας το σημείο χάνουμε την ταχύτητα – κατεύθυνση και αντιστρόφως) ταξιδεύουμε και πολύ απλά δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι έχουμε αφήσει αλλά δεν γνωρίζουμε τα θα κερδίσουμε…

Όταν οι καραβέλες του Κολόμβου άνοιξαν τα πανιά τους, το πλήρωμα είχε την εντύπωση ότι ήξερε που πήγαινε. Ταξίδευε δυτικά για να βρει τις δυτικές ακτές των Ινδιών. Δεν ξέρουμε αν και ο Κολόμβος πίστευε το ίδιο ή τους έδωσε ένα προορισμό – σαν προσδοκία – για να αντέξουμε το διάπλου του ωκεανού. Εμείς σήμερα βρισκόμαστε στο μέσο του ωκεανού και ο Κολόμβος της δική μας περίπτωσης δεν δείχνει να γνωρίζει που πηγαίνουμε.

Στο ίδιος μήκος κύματος και το υπόλοιπο του πολιτικού συστήματος το οποίο δείχνει να αντιμετωπίζει με δέος τα τεκταινόμενα και με μόνο κριτήριο δράσης το αίσθημα της αυτοσυντήρησης του, εξ ου και η διακομματική στήριξη κεκτημένων και σταθερών. Απόντες από τη γέφυρα του πλοίου και οι διανοούμενοι οι οποίοι με το λόγο τους θα μπορούσαν να δώσουν νόημα σε αυτό το ταξίδι. Σήμερα περισσότερο από ποτέ μας λείπει ένας Καβάφης.

Η πολιτική και η οικονομία είναι πάνω απ’  όλα ψυχολογία. Εκεί είναι που χάνουμε κάθε μέρα το παιχνίδι και βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην άβυσσο.

Το τρίτομο πόνημα του Γ. Βύζικα: Καβάλα, Η Μέκκα του καπνού

Αλήθειες κρυμμένες στη χρυσοκίτρινη ζελατίνα

Ή αλλιώς, πώς γίνεται μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα…

Κάποιος γνωστός μου, πριν από μερικά χρόνια, μου μιλούσε συχνά για το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που διέθετε, με σπάνιες φωτογραφίες των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ήταν φανατικός συλλέκτης και για το χόμπυ του αυτό ξόδευε αρκετά από τον μισθό του, ψάχνοντας σε παλαιοπωλεία, σε ιδιώτες, ακόμη και στην γειτονική Βουλγαρία  (απ’ όπου αρκετοί συλλέκτες αλίευσαν έναντι αδρής αμοιβής σπάνιες φωτογραφίες της  ευρύτερης περιοχής μας). Όπως μου έλεγε, καμάρωνε να το επιδεικνύει σε ανθρώπους που είχαν κάποιο ειδικό ερευνητικό  ενδιαφέρον, ποτέ όμως  δεν το έθεσε στη διάθεσή τους. Όπως έλεγε, «Αυτές οι φωτογραφίες είναι μόνο για μένα», προσωπική ιδιοκτησία που την απέκτησε με κόπο και οικονομικές θυσίες.

Η περίπτωση αυτού του συλλέκτη δεν είναι η μοναδική. Σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας μπορεί να βρει κανείς ανάλογους συλλέκτες που  κρατούν ζηλότυπα για τον εαυτό τους το πολύτιμο συλλεκτικό τους υλικό. Το επιδεικνύουν ιδιωτικώς,  ωστόσο πολλοί απ’ αυτούς αρνούνται να το θέσουν στη διάθεση των ενδιαφερομένων (ερευνητών και μη),  που θα μπορούσαν να το αξιοποιήσουν ως ντοκουμέντο για να φωτίσουν πτυχές του παρελθόντος. Πρόκειται για μια άγονη στάση, ανθρώπων που έχουν περιορισμένους ορίζοντες, μειωμένη ευαισθησία για την έρευνα και ενδεχομένως  και κάποιο συμπλεγματικό σύνδρομο για τους επιστήμονες ερευνητές. Η συνηθισμένη δικαιολογία τους; «Δικό μου είναι το υλικό, ό,τι θέλω το κάνω»…

Τι συμβαίνει όμως αν κάποιος διαχειρίζεται με την παραπάνω ιδιοκτησιακή λογική τέτοιο υλικό, που ωστόσο δεν είναι προσωπική περιουσία αλλά δημόσιο αγαθό; Τι συμβαίνει όταν διαχειρίζεται ένα τέτοιο υλικό (που είναι μάλιστα πλουσιότατο,  σπάνιο και πολύτιμο) και το αξιοποιεί για να αυτοεπιβεβαιωθεί όχι μόνο ως δραστήριος συλλέκτης αλλά και ως ερευνητής επιστήμονας; Σ’ αυτήν την περίπτωση, συγγράφει και μάλιστα εκδίδει τρίτομο έργο!!! Πρόκειται για την μοναδική στο πανελλήνιο περίπτωση του Γιάννη Βύζικα, ο οποίος πρόσφατα εξέδωσε το τρίτομο πολυτελέστατο έργο με τον συμβολικό (;) τίτλο: «Καβάλα, η Μέκκα του καπνού».

Ως γνωστό ο κ. Βύζικας είναι ο πρόεδρος του Μουσείου Καπνού Δήμου Καβάλας. Είναι αλήθεια ότι χάρις στις άοκνες προσπάθειές του το Μουσείο Καπνού  ανδρώθηκε, εμπλουτίστηκε με πλούσια εκθέματα και απέκτησε και ένα πλουσιότατο αρχείο και μια επίσης σημαντική θεματική βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία σχετικά με τον καπνό και το καπνεργατικό  κίνημα στην περιοχή, τα οποία  βέβαια προήλθαν από πλήθος δωρεές, ανθρώπων που αγαπούν την Καβάλα. Με όλη αυτή την υποστήριξη δεκάδων δωρητών δικαιολογημένα έγινε στολίδι της πόλης το Μουσείο Καπνού και ο κ. Βύζικας με τη δραστηριότητά του αναβαθμίστηκε με το σπαθί του σε τοπικό παράγοντα με ισχυρότατες διασυνδέσεις και αναμφισβήτητο κύρος. Όσα δεν είχε καταφέρει ως πολιτικό και συνδικαλιστικό στέλεχος το πέτυχε μέσα από την ποικιλότροπη δραστηριότητά του στο Μουσείο Καπνού.

Τότε πού είναι το πρόβλημα; Στην απολύτως αντιδεοντολογική αλλά και παράνομη πρακτική που ακολουθεί εδώ και καιρό ο πρόεδρος του Μουσείου  Καπνού για ιδιοτελείς σκοπούς. Ο κ. Βύζικας συλλέγει από τους Καβαλιώτες εδώ και χρόνια με ακάματη δραστηριότητα αρχειακό υλικό για ό,τι αφορά την καπνοπαραγωγή, καπνεργασία και  το καπνεργατικό κίνημα. Έχει πείσει πάμπολλους καλοπροαίρετους συμπολίτες μας  να προσφέρουν αυτό το υλικό στο Μουσείο Καπνού με την υπόσχεση ότι θα αξιοποιηθεί για να φωτιστεί η σημαντική εκείνη περίοδος που σφράγισε την ιστορία της πόλης. Ο κ. Βύζικας παραλαμβάνει αυτό το πολύτιμο υλικό από ιδιώτες και φορείς, και έκτοτε η τύχη του…  αγνοείται! Ουδείς γνωρίζει αυτήν την στιγμή τι ακριβώς  έχει συλλέξει, τι υπάρχει ακόμη, τι ενδεχομένως  έχει χαθεί  ή καταστραφεί… Η σημαντικότερη πτυχή της ιστορίας της Καβάλας βρίσκεται εγκαταλειμμένη στην απόλυτη διάθεση ενός ανθρώπου, ο οποίος την διαχειρίζεται απολύτως ανεξέλεγκτα! Δεν είναι τυχαίο ότι παραβιάζοντας κάθε δεοντολογία αλλά και το ίδιο το καταστατικό της λειτουργίας του Μουσείο Καπνού κρατά την πλούσια βιβλιοθήκη και το πρωτότυπο αρχειακό υλικό απρόσιτα από τους ερευνητές και όσους ενδιαφέρονται και το αξιοποιεί αποκλειστικά και μόνο… για τον εαυτό του!!!

Η καταγγελία

Είναι γνωστή στην πόλη μας η προ διετίας δημόσια καταγγελία-κόλαφος για τον πρόεδρο του Μουσείου Καπνού και τις παράνομες μεθόδους του, η οποία φέρει την υπογραφή 84 πανεπιστημιακών δασκάλων προερχομένων από δώδεκα ΑΕΙ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Σημειωτέον ότι ο κ. Βύζικας  περιφρονεί επιδεικτικά και τις γνωμοδοτήσεις του Συνήγορου του Πολίτη, που τον καλούν να πάψει να συμπεριφέρεται αυθαίρετα, καταλογίζοντας μάλιστα δόλο στις ενέργειές του. Σε όλα αυτά, ο πρόεδρος του Μουσείου Καπνού απαντά με το έωλο και κουτοπόνηρο επιχείρημα ότι αυτό το υλικό δεν μπορεί ακόμη να αξιοποιηθεί γιατί παραμένει (εδώ και χρόνια) αταξινόμητο. Ωστόσο, στον Β’ τόμο (σ. 35) του έργου του,  όπου αναφέρεται στα στοιχεία που διαθέτει για τους καπνεμπόρους, επισημαίνει το εξής: «(…) επιφυλασσόμεθα να εμπλουτίσσουμε τις αναφορές μας άμα τη ολοκληρώσει της ταξινόμησης του συνόλου του αρχειακού υλικού του Μουσείου Καπνού Δήμου Καβάλας». Επομένως, συνάγεται ότι ένα μέρος του αρχείου έχει ήδη ταξινομηθεί!! Αλλά και από το αταξινόμητο αρχείο κανείς άλλος, παρά μόνο ο ίδιος, μπορεί να χρησιμοποιεί  απροσχημάτιστα το υλικό για λογαριασμό του, ως προσωπική ιδιοκτησία και να το αξιοποιεί εκδίδοντας τρίτομο έργο!!!

Ακόμα όμως και όταν δημοσιεύει ένα μέρος από το πλούσιο φωτογραφικό  και αρχειακό υλικό του Μουσείου, καταφέρνει να μην το κάνει προσιτό σε όσους θα ήθελαν να το αξιοποιήσουν: Το πλουσιότατο φωτογραφικό υλικό του τρίτομου έργου του δεν αναπαράγεται!!! Δεν είναι δυνατόν να αναπαραχθεί σε ψηφιακή μορφή, να φωτογραφηθεί ή να φωτοτυπηθεί με στοιχειώδη αξιοπιστία, σαν να επρόκειτο για την πεμπτουσία της επιστημονικής γνώσης που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού… Ο λόγος; Έχει υποστεί μια ειδική επεξεργασία (μια τεχνική, την οποία μόνο εξαιρετικά εξειδικευμένα τυπογραφεία διαθέτουν), με ειδική επικάλυψη εκθαμβωτικά αστραφτερού χρυσοκίτρινου χρώματος, που δυσχεραίνει μέχρι ακύρωσης οποιαδήποτε προσπάθεια αναπαραγωγής του. Είναι λοιπόν τυχαίο που το τρίτομο αυτό έργο είναι πληθωρικά πλημμυρισμένο στο χρυσό, παρόλο που  αποπνέει  πομπώδη κακογουστιά και παρόλο που αχρηστεύονται από την εκτυφλωτικά εκθαμβωτική γυαλάδα πολλές φωτογραφίες;  Ο κ. Βύζικας επιχείρησε να αξιοποιήσει το υλικό που έχει στα χέρια του για να μιλήσει για την «χρυσή εποχή» του καπνού και το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργήσει ένα επίχρυσο,  εντυπωσιακό… εξάμβλωμα…

Τα έγγραφα και η τύχη τους

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα αξιοσημείωτα, πρωτότυπα έγγραφα που παραθέτει ο κ. Βύζικας στο έργο του. Η βασική δεοντολογική αρχή λέει ότι ένα έγγραφο παρατίθεται πάντα με αναλυτικά, σαφή και επαρκή στοιχεία, ώστε να έχει τη δυνατότητα να προστρέξει σ’ αυτό ο αναγνώστης ή ο ερευνητής, αν χρειαστούν περισσότερες πληροφορίες ή ενδεχόμενη διασταύρωση, επαλήθευση κτλ.  Όταν συγγράφει κανείς ένα έργο με ιστορικό υπόβαθρο (ανεξάρτητα αν είναι ακαδημαϊκός ερευνητής ή όχι), είναι αυτονόητος κανόνας η αρχή της απόλυτης διαφάνειας: κάθε πληροφορία και κάθε πηγή είναι ελέγξιμη και προσπελάσιμη. Διαφορετικά,  ακυρώνεται η εγκυρότητά της. Στο έργο όμως του κ. Βύζικα σπάνια οι παραπομπές είναι επαρκείς, συνήθως είναι ελλειμματικές και συχνά ανύπαρκτες. Άρα το ιστορικό ντοκουμέντο παραμένει μετέωρο. Θυμίζοντας μας όλο και περισσότερο τους «ιστορικούς μετεωρισμούς» του «φίλου» της Καβάλας Αχμέτ Νταβούτογλου, όταν επιχειρεί να στηρίξει ιστορικά το νέο – οθωμανικό του εγχείρημα. Παίρνουμε λίγο από ιστορία, πασπαλίζουμε με αρκετή ασάφεια και φέρνουμε τα πράγματα εκεί που θέλουμε!!! Ένα ακόμη παράδειγμα βερμπαλισμού που, όπως φαίνεται, βρίσκει μιμητές στην ημεδαπή.

Ας μείνουμε όμως λίγο παραπάνω στη διαχείριση του τυγχάνουν τα έγγραφα στα χέρια του κ. Βύζικα, για να καταλάβετε πού  οδηγεί η επιστημονική του ανεπάρκεια. Πού, για παράδειγμα, θα παραπέμψει ο κ. Βύζικας κάποιον αναγνώστη –ας μην είναι ερευνητής– που παρακινημένος από μια χρυσοκίτρινη φωτογραφημένη πρώτη σελίδα ενός καταστατικού καβαλιώτικου καπνεργατικού σωματείου θέλει να δει ή να μελετήσει όλο το καταστατικό; Τι θα του πει ο κ. Βύζικας; Ότι «υπάρχει  αυτό το καταστατικό αταξινόμητο στο αρχείο σε κάποιον φάκελο, αλλά δεν ξέρω πού ακριβώς είναι»; Ή μήπως θα του πει: «Εγώ είμαι ο κλειδοκράτορας του αρχείου, δεν μπορείς να το δεις εσύ», όπως  αντιδρά μέχρι σήμερα με την ανοχή και συγκάλυψη των προϊσταμένων του;

Στο φανταχτερό λοιπόν έργο του κ. Βύζικα θα δείτε πλούσιο και ενδιαφέρον πληροφοριακό υλικό, που είναι όμως  ανεπεξέργαστο και διεσπαρμένο, χωρίς την απαραίτητη συνοχή. Μ’ αυτό δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να κατηγορήσουμε τον κ. Βύζικα ότι πλαστογραφεί. Καθώς όμως αποσιωπά, δυσχεραίνει ή αποκλείει τη δυνατότητα προσπέλασης στις ιστορικές του πηγές, καταργεί προκλητικά τον κανόνα της διαφάνειας. Εκτός αν λειτουργεί με τη λογική: «Οτιδήποτε παραθέτω είναι έγκυρο, γιατί εγώ σας το διαβεβαιώνω αυτό κατηγορηματικά», οπότε βρισκόμαστε μπροστά στο εξής πρωτόγνωρο φαινόμενο: ότι ανοίγει έτσι έναν νέο δρόμο στην ιστορική μεθοδολογία!

Να γιατί, ίσως να μην είναι υπερβολική η άποψή μου, ότι ο κ Βύζικας ως συγγραφέας-ιστορικός διεκδικεί πανελλήνια πρωτοτυπία… Το σίγουρο πάντως είναι ότι  ως συλλέκτης και διαχειριστής δημόσιου αρχειακού υλικού ακολουθεί με απαρέγκλιτη προσήλωση τον κανόνα:  «Δικό μου είναι το υλικό, ό,τι θέλω το κάνω»!!!

Τα ερωτήματα

Τα παραπάνω είναι πιστεύουμε μια απόπειρα κριτικής του τρίτομου έργου του κ. Βύζικα έτσι όπως το είδαμε με τις λίγες γνώσεις που έχουμε για το θέμα αλλά  και με τον αναγκαίο ορθολογισμό να βλέπουμε τα αυτονόητα. Ενδεχομένως να κάνουμε λάθος, γι’ αυτό θα ήταν ευχής έργο ο κ. Βύζικας να μην μας απαντήσει με τον γνωστό ανερμάτιστο τρόπο του, αλλά να επιχειρήσει να δώσει μια σοβαρή και τεκμηριωμένη απάντηση , την οποία με πολύ χαρά θα φιλοξενήσουμε. Αν δεν μπορεί να το κάνει επειδή στερείται επιστημονικών γνώσεων, κτηνίατρος έχει σπουδάσει ο άνθρωπος,  ας το αναθέσει σε κάποιον από τους πανεπιστημιακούς που κατά καιρούς διαφημίζει την συνεργασία μαζί τους. Είμαστε σίγουροι ότι κάποιος θα βρεθεί να τον στηρίξει. Εμείς εδώ είμαστε για να συμβάλουμε σε ένα δημόσιο διάλογο και γι’ αυτό θέλουμε και τις δικές του απόψεις.

Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα είναι η τύχη του αρχείου που φυλάσσεται στο Μουσείο Καπνού. Το αρχείο ανήκει στο Μουσείο Καπνού κατ’ επέκταση στο Δήμο Καβάλας, εκτός και αν δεν είναι έτσι και ζούσαμε στην πλάνη τόσο καιρό. Ο κ. Βύζικας σήμερα είναι πρόεδρος, αύριο θα είναι κάποιος άλλος, το μεγάλο πρόβλημα είναι η τύχη του αρχείου. Και η ευθύνη ανήκει στον εκάστοτε δήμαρχο Καβάλας  να το διατηρήσει και να το συντηρήσει. Γι’ αυτό μας κάνει μεγάλη εντύπωση η ψυχραιμία – να μην πούμε αδιαφορία – με την οποία ο δήμαρχος Καβάλας Κωστής Σιμιτσής, που είναι  ο θεσμικός φορέας που έχει υπό την εποπτεία και ευθύνη του το Μουσείο Καπνού,  ανέχεται την συμπεριφορά του κ. Βύζικα, ο οποίος, όπως προαναφέραμε, έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια, όχι μόνο τη νομιμότητα –έτσι όπως διατυπώνεται τόσο στις αποφάσεις του Συνήγορου του Πολίτη – όσο και στις επιστημονικές παρεμβάσεις – , έτσι όπως εκφράστηκαν στην καταγγελία των 84 πανεπιστημιακών –  αλλά και τις ανησυχίες της κοινής γνώμης της Καβάλας για το τι μέλλει γενέσθαι. Απορούμε βέβαια και για τους καλόπιστους δωρητές από την πλευρά, των οποίων – ακόμη τουλάχιστον – δεν είδαμε καμία αντίδραση για τον τρόπο διαχείρισης των δωρεών τους.

Η ασυδοσία έχει τα όρια της, η κατάσταση έχει ξεφύγει και το διακύβευμα στην περίπτωση που περιγράφουμε είναι η ίδια η ιστορική αλήθεια για την ιστορία του καπνού στην Καβάλα.

 Μέχρι πότε, αγαπητέ κ. Σιμιτσή, θα συνεχίζεται αυτή η αδιαφορία; Μέχρι πότε θα ανέχεστε την συμπεριφορά του συνεργάτη σας;

Για το τέλος κρατήσαμε δύο ερωτήματα τα οποία έθεσαν οι 84 πανεπιστημιακοί στην καταγγελία τους και τα οποία δεν έχουν τύχει απάντησης. Τα θυμίζουμε μήπως και ο κ. Σιμιτσής έχει κάτι να πει:

 - Με δεδομένη την άρνηση εξυπηρέτησης των ερευνητών, τι σημαίνει για την τύχη των αρχείων του Μουσείου η πρόσφατη σύσταση του Ινστιτούτου Κοινωνικών Κινημάτων και Ιστορίας Καπνού (αστική μη κερδοσκοπική εταιρία) με πρόεδρο τον ίδιο τον πρόεδρο του Μουσείου Καπνού κ. Βύζικα και γραμματέα υπάλληλο του Μουσείου;»

-              «Τι ακριβώς υποδηλώνουν οι προνομιακές σχέσεις που τον τελευταίο καιρό, τόσο το Μουσείο Καπνού, όσο και το Ινστιτούτο Κοινωνικών Κινημάτων και Ιστορίας Καπνού καλλιεργούν με τουρκικούς φορείς, γεγονός που προβάλλεται εμφαντικά από τον τοπικό Τύπο, ενώ παράλληλα παρεμποδίζεται το έργο του ΑΠΘ;»

Πρόσθεση, πολλαπλασιασμός, διαίρεση και αφαίρεση

Τελικά απ’ όπου και να προσεγγίσουμε το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας θα φτάσουμε στο σημείο να δικαιώσουμε τον Πυθαγόρα!!!  Όλα, μα όλα, συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα – για να μην μακρηγορούμε - ότι όλο το πρόβλημα είναι μαθηματικό και όχι τίποτε ανώτερα μαθηματικά, απλή αριθμητική και γεωμετρία αρκεί να γνωρίζει κάποιος για να κατανοήσει το τι συμβαίνει.

Πρώτα απ’ όλα οι αριθμητικές πράξεις που κυριαρχούν είναι η διαίρεση και η αφαίρεση, ενώ την ίδια στιγμή απουσιάζουν σχεδόν παντελώς η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός. Επιπλέον τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα από το 1989 και μετά – χρονιά πτώσης του τείχους – διαμορφώθηκαν κοινωνικά και οικονομικά, ομόκεντροι κύκλοι που λειτουργούν παράλληλα χωρίς να τέμνονται από μια κοινή διάμετρο ή μια τυχαία ευθεία. Αυτό σημαίνει ότι έχουν διαμορφωθεί πολλαπλά παράλληλα σύμπαντα και διαφορετικές πραγματικότητες οι οποίες επειδή δεν έχουν κοινό τόπο, κοινό σημείο συνάντησης οπότε λειτουργούν διαλυτικά για μια συσσώρευση που μόνο κατ’ ευφημισμό μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοινωνία. Όπως σημειώναμε και παλαιότερα σε αυτό τον τόπο δεν κοινωνούμε, δεν γινόμαστε αποδέκτες κοινής κληρονομιάς, παράδοσης, αρχών και στόχων αλλά πολύ απλά συγκατοικούμε όπερ σημαίνει ότι ο καθένας έχει το δικό του χαβά!!!

Αυτό εξ αντικειμένου δημιουργεί ένα σημαντικό πρόβλημα, ένα κενό, καθώς συμβάλει τα μάλα στην διάσπαση, στην διαίρεση, αντί να έχουμε συνθήκες που θα δημιουργούν όρους πολλαπλασιασμού και προόδου.  Έτσι γινόμαστε μάρτυρες γεγονότων αφαίρεσης, ο καθένας διακατεχόμενος από το δόγμα ο σώζων εαυτόν σωθήτω προσπαθεί να αρπάξει ό,τι μπορεί για την ατομική, το πολύ και την οικογενειακή του επιβίωση. Έτσι φτάνουμε να μαστιζόμαστε από την φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, από την καταπάτηση δημόσιας γης, την υπεξαίρεση χρημάτων από τα κρατικά ταμεία και πολλά άλλα. Το «εμείς» είναι μια άγνωστη λέξη και υπάρχει μόνο το «Εγώ»!

Με όλα αυτά, χωρίς αμφιβολία δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς και σίγουρα επειδή δεν είναι και τίποτα καινοφανείς απόψεις θα σπεύσει να διατυπώσει το καίριο ερώτημα: Τι μέλλει γενέσθαι; Εδώ είναι που εισέρχεται στην ανάλυση η πρόσθεση. Όλοι θα πρέπει να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα να κάνουμε πράξη την πρόσθεση, γιατί μόνο αν έχει προηγηθεί η πρόσθεση έχει υπόσταση ο πολλαπλασιασμός, έτσι ώστε να μπορεί να έχει αντικείμενο η διαίρεση και να μην αφήνει ένα ατροφικό κράτος, δηλαδή ένα κενό, η αφαίρεση. Το θέμα είναι με ποια σειρά γίνονται στο κοινωνικό και κρατικό σώμα οι πράξεις!!! Αυτό κάνει την διαφορά!

Εκείνοι που πρέπει πρώτα και κύρια να αρχίσουν να μαθαίνουν την πρόσθεση είναι οι πολιτικοί ταγοί, όπως ήταν πρωτοπόροι στην αφαίρεση, δίνοντας το παράδειγμα και για όλους τους υπόλοιπους, τώρα θα πρέπει να ασκηθούν σε μια πράξη άγνωστη σε αυτούς. Θα πρέπει να μάθουν να προσθέτουν στην πολιτική τους πρόταση, στην πολιτική τους έκφραση και στην υπεραξία της χώρας…

Όταν θα μάθουν αυτό, τότε θα μπορέσει να υπάρξει ελπίδα σε αυτό το τόπο!!!

Πλατεία ΑΡΠΑ ΚΟΛΑ στην Χρυσούπολη

Η πλατεία της φωτογραφίας είναι από την συνοικία Προάστιο της Χρυσούπολης. Ήταν μια ωραία πλατεία που παραμονές των εκλογών ο τότε δήμαρχος Χρυσούπολης και νυν Νέστου Σάββας Μιχαηλίδης θεώρησε σκόπιμο να την ξαναστρώσει με πλακάκια. Πήρε λοιπόν μερικούς εργάτες και πλακάκια και άρχισε να στρώνει, ωστόσο τον πρόλαβαν οι εκλογές και το έργο δεν τελείωσε, ωστόσο όμως κέρδισε τις εντυπώσεις ότι έκανε έργο, ασχέτως αν η μισή πλατεία είναι με τα καινούργια και η άλλη μισή με τα παλιά πλακάκια!!!

Τώρα το έργο παραμένει μισοτελειωμένο και οι παλέτες με τα αχρησιμοποίητα πλακάκια μένουν εκεί ως μνημείο για το πώς λειτουργεί σε ορισμένες περιπτώσεις η Τοπική Αυτοδιοίκηση, πρόχειρα, ευκαιριακά και απροετοίμαστα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι για το συγκεκριμένο έργο δεν υπήρχε ούτε καν αναφορά στο περσινό τεχνικό πρόγραμμα αλλά ούτε και μελέτη. Έτσι απλά πήραν πλακάκια και τα έστρωσαν… τα μισά βέβαια!!! Γι’ αυτό και σημειώνουμε το γεγονός και με αφορμή αυτό θα προτείναμε η πλατεία να μετονομαστεί σε πλατεία ΑΡΠΑ ΚΟΛΑ στην διασταύρωση των οδών ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑΣ και ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ!!! Μετά βάζουν ειδικούς και ψάχνουν το πώς πνίγηκε η Τοπική Αυτοδιοίκηση στα χρέη, σε αυτή την πλατεία βρίσκονται όλες οι απαντήσεις!

Μετά την χρεωκοπία

Ένα από τα πιο «οξύμωρα» γεγονότα των ημερών είναι η πλήρης απαξίωση της συνδικαλιστικής δράσης εν μέσω της σοβαρότερης οικονομικής κρίσης που έχει βιώσει η χώρα, μετά τον πόλεμο. Μόλις πριν μερικές δεκαετίες αποτελούσε κατόρθωμα για κάποιον το να μπορέσει να ξεπεράσει τα εμπόδια και τις δυσκολίες που έθετε το πολιτικό σύστημα και να παραστεί στον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Το καθήκον  του κάθε εργαζόμενου να τιμήσει όσους έπεσαν για τα εργατικά δικαιώματα ήταν ζητούμενο λόγω του αστυνομικού κράτους που θεωρούσε ως ανατρεπτικές κινήσεις αυτά τα γεγονότα…

Και που φτάσαμε σήμερα; Να έχουμε δύο και τρείς συγκεντρώσεις και να μην πατάει κανείς το πόδι του πέρα από τους δηλωμένους συνδικαλιστές. Κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι του χρόνου ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Ο συνδικαλισμός από μοχλός πίεσης και διεκδίκησης έγινε μηχανισμός εξουσίας, οι συνδικαλιστές, ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα έγιναν «αφεντικά» με όλο και μεγαλύτερη δύναμη σε μια οικονομία πλήρως κρατικοποιημένη.

Με την κρίση του μοντέλου έμμεσης αντιπροσώπευσης είχαν αρχίσει να πρώτα σημάδια κόπωσης και απαξίωσης, από καιρό. Σήμερα με την κατάρρευση του κρατικού μοντέλου οικονομίας επέρχεται και η πλήρης κατεδάφιση του συνδικαλιστικού μοντέλου συνδιαχείρισης. Τώρα μαζί με την αποκαθήλωση του κράτους – εργοδότη ζούμε και το τέλος του συνδικαλισμού έτσι όπως τον γνωρίσαμε. Ένα από τα τελευταία προπύργια αυτού του συνδικαλισμού που ήταν τα υπηρεσιακά συμβούλια αλλάζουν άρδην μορφή και σύνθεση για μια πιο ουσιαστική λειτουργία τους και δεν ανοίγει μύτη καθώς όλοι γνωρίζουν το τι διαπλοκή είχε αναπτυχθεί που εξασφάλιζε την κατά περίπτωση ατιμωρησία των ενόχων.

Ωστόσο πέρα απ’ όσα μπορούμε να περιγράψουμε ως στοιχεία του φαινομένου, το κύριο ζήτημα είναι για το τι γίνεται από εδώ και πέρα. Νομίζουμε ότι την απάντηση την έχουμε ήδη από συγκεκριμένα περιστατικά που έχουν λάβει χώρα… Η οριζόντια διασύνδεση των ατόμων είναι η μόνη επιλογή που υπάρχει για τους εργαζόμενους  και γενικά για τους πολίτες, έτσι ώστε χωρίς μεσάζοντες και εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους να αναζητήσουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Το τι θεσμική μορφή θα πάρει αυτό δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμη αλλά σίγουρα σε μεγάλο βαθμό σε αυτό θα συμβάλει η εξέλιξη του οικονομικού μοντέλου στο δυτικό κόσμο. Η οικονομική κρίση που ζει η Δύση είναι δομικού χαρακτήρα και ακόμη δεν την έχουμε δει να ολοκληρώνεται, απλά κάνει κύκλους και ξαναγυρνάει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, στην αμερικανική ήπειρο.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη και μέχρι τότε έχουμε να δούμε και άλλα κάστρα να πέφτουν μετά από αυτό του συνδικαλισμού, μέχρι να δούμε κάτι το νέο να αναδύεται… Το μέλλον πάντως βρίσκεται στην οριζόντια δικτύωση και προς τα εκεί οδεύουν οι εξελίξεις που σύντομα θα φέρουν ανατροπές και πολιτικού χαρακτήρα.