Νέα από την KAVALA OIL

Να μην ανησυχούν

Μαθαίνουμε ότι πολύ θορυβήθηκαν στην Ενεργειακή Αιγαίου από τα όσα δημοσιοποιήθηκαν για τα συμβαίνοντα στην ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ, τόσο ανησύχησαν που ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας Μαθιός Ρήγας κάθισε και έγγραψε ένα σημείωμα προς όλους τους εργαζόμενους με το οποίο τους προτρέπει να μην δίνουν σημασία στα δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου… Με άλλα λόγια τους ζήτησε να μην διαβάζουν τοπικό Τύπο για να μην επηρεάζονται αρνητικά, αφού όπως τονίζει η Ενεργειακή Αιγαίου νοιάζεται για το μέλλον της επιχείρησης και των εργαζομένων σε αυτήν!!! Τώρα πως γίνεται η εταιρία να θέλει την κοινή γνώμη της Καβάλας μαζί της στις διεκδικήσεις που διατυπώνει προς την ελληνική κυβέρνηση και την ίδια στιγμή να αρνείται την καλόπιστη κριτική, είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνουμε. Αν το καταλαβαίνει ο κ. Παππάς, καλός γνώστης των πραγμάτων, ας μας το εξηγήσει.

Θα εγκαταλειφθεί η γεώτρηση στο Ε;

Ωστόσο μαθαίνουμε ότι όσο και να νοιάζεται η Ενεργειακή Αιγαίου για την ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ τα νέα από την γεώτρηση στο πεδίο Ε είναι  τόσο χάλια που δεν αποκλείεται από ώρα σε ώρα να εγκαταλειφθεί το εγχείρημα. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται μάλλον η εκτίμηση που διατυπώσανε πρόσφατα ότι δηλαδή σωρεία λαθών οδηγούν σε αδιέξοδο. Είναι κρίμα που χάνεται η γεώτρηση καθώς κόστισε πολλά εκατομμύρια ευρώ και αυτό θα έχει συνέπεια τόσο στα οικονομικά της επιχείρησης όσο και στο αίσθημα ασφάλειας των εργαζομένων. Δεν είναι ευχάριστο να επιβεβαιώνονται δυσάρεστες εκτιμήσεις, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν κυριαρχούν στενόμυαλες λογικές!!!

Πάντως το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα είναι ότι από Σεπτέμβριο η Ενεργειακή Αιγαίου θα αναζητήσει άλλο, ίσως καταλληλότερο και ικανότερο, για την περίπτωση γεωτρύπανο. Ας ευχηθούμε από καρδιάς το νέο εγχείρημα να πάει καλύτερα κα να έχει αίσιο αποτέλεσμα, γιατί παρά την κριτική μου ασκούμε θεωρούμε σημαντική την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας της ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ. Εξάλλου η όποια κριτική στρέφεται προς τις επιλογές των διοικούντων!!!

Κατάρρευση ή άλωση;

Όλοι γνωρίζουν ότι η πτώση του Βυζαντίου, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν οφείλεται στους Οθωμανούς Τούρκους, οι οποίοι μάλλον ήταν μια λύση στο πρόβλημα, αλλά στη ληστρική πολιτική των δυτικών, έτσι όπως δόθηκε με την Δ’ σταυροφορία και στην φαυλότητα του τότε πολιτικού κόσμου η οποία εκφράστηκε από την δυναστεία των Αγγέλων. Όταν οι Οθωμανοί έφτασαν στα τείχη της Βασιλεύουσας τίποτα δεν θύμιζε το παλιό κλέος της αυτοκρατορίας, γι’ αυτό παρά τα δείγματα ηρωισμού των κατοίκων της η Πόλη έπεσε. Την επομένη – όσοι άρχοντες δεν είχαν διαφύγει στη Δύση – παρέδωσαν τα πλούτη τους στον Πορθητή και όταν αυτός τους ρώτησε γιατί δεν τα έδωσαν για την άμυνα της Πόλης, αυτοί γεμάτοι δουλοπρέπεια απάντησαν ότι τα κρατούσαν για να του τα χαρίσουν…

Αν τώρα όλα τα παραπάνω, μια συνοπτική αναφορά γεγονότων που καλύπτουν πάνω από δυο αιώνες παρακμής σας, θυμίζουν κάτι από τη νεοελληνική πραγματικότητα, τότε σίγουρα θα συμφωνήσετε ότι οι τελευταίοι δύο αιώνες του ελληνικού κράτους έχουν πολλά κοινά – τηρουμένων των αναλογιών – με εκείνη την εποχή. Τί περισσότερο είναι το νεοελληνικό κράτος από ένα εξάρτημα των δυτικών δυνάμεων που οφείλει την ύπαρξή του στη ναυμαχία του Ναυαρίνου; Αν τότε δεν είχαμε τον συνασπισμό των δυτικών δυνάμεων που καταβύθισαν τον αιγυπτιακό στόλο – την ύστατη ελπίδα της Υψηλής Πύλης – σήμερα δεν θα υπήρχε ίσως νεοελληνικό κράτος ή τουλάχιστον δεν θα είχε αυτή τη μορφή. Σε αυτό το γεγονός οφείλει την ύπαρξή του το νεοελληνικό κράτος και γι’ αυτό δύο αιώνες τώρα παραμένει εξάρτημα των συμφερόντων τους.

Η διαφορά με τις δύο εποχές που εξετάζουμε είναι ότι η τότε πολιτική τάξη (η δυναστεία των Αγγέλων) προκάλεσε – προσκάλεσε, τις δυτικές δυνάμεις να επέμβουν, τώρα η πολιτική – άκρως μεταπρατικού χαρακτήρα - τάξη είναι «διορισμένη» και αποτελεί το όργανο εκτέλεσης των συνταγών που τις υπαγορεύονται. Υπάρχει μια παροιμία που λέει: «Μην ζητάς καλλιγραφία από τα οπίσθια της μυλωνούς», που για την περίπτωση που εξετάζουμε  θα μπορούσε να παραλλαχθεί: Μην ζητάς εθνική πολιτική και στρατηγική από μια πολιτική τάξη που λειτουργεί ως μεταπράτης των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων.

Το ερώτημα τελικά είναι αν μια ανατροπή του πολιτικού συστήματος, από μόνη της, θα αποτελέσει την απαρχή μιας απεξάρτησης από τα εν λόγω συμφέροντα ή θα πρέπει να ζήσουμε μια πλήρη κατάρρευση του νεοελληνικού κράτους για να μπορέσει να αναδυθεί μια νέα πραγματικότητα. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι μια τέτοια εμπειρία θα λειτουργήσει διδακτικά για την μη επανάληψη των ίδιο λαθών, καθώς όπως είναι γνωστό κανείς δεν μένει με τις αλυσίδες τους αν δεν βολεύεται με αυτές…

9 Ιουνίου, «Παγκόσμια ημέρα αρχείων»: Ζητείται αρχειακή συνείδηση…

Όλοι ξέρουμε τις γνωστές επετειακές ημέρες: «Παγκόσμια ημέρα θεάτρου»,  «Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος», κτλ. κτλ . Ασφαλώς αγνοούσατε, όπως κι εμείς, την  «Παγκόσμια ημέρα αρχείων», που γιορτάζεται στις 9  Ιουνίου. «Ασήμαντο γεγονός, ανάξιο λόγου», θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος.  Και όμως το ιστορικό αρχειακό υλικό  είναι  μια παρακαταθήκη πολύ σημαντική για την ιστορική μνήμη ενός τόπου.  Φαντάζεστε ποια θα ήταν η ιστορική μας γνώση, η ιστορική μας συνείδηση και κατ’ επέκταση η συνείδηση της εθνικής μας ταυτότητας, αν δεν είχαμε στη διάθεσή μας όλον αυτόν τον αρχειακό πλούτο για την Επανάσταση του 1821; Τα αρχεία λοιπόν αποτελούν τον βασικότερο και ασφαλέστερο συνδετικό κρίκο με το ιστορικό παρελθόν και γι’ αυτό σε όλες τις πολιτισμένες χώρες καλλιεργείται και υπάρχει υψηλή αρχειακή συνείδηση: Το αρχειακό υλικό συλλέγεται συστηματικά, καταγράφεται, περνά από διαδικασία συντήρησης, ταξινομείται και καταλήγει στο αναγνωστήριο ή στους  κατάλληλα διαμορφωμένους για τους μελετητές και το κοινό χώρους.  Στις πιο σύγχρονες αρχειακές μονάδες  ψηφιοποιείται και  διατίθεται μέσω διαδικτύου στο κοινό.

Η πόλη μας  διαθέτει  ένα  αξιοζήλευτο προνόμιο, που δεν έχει  καμιά άλλη επαρχιακή πόλη στην χώρα μας: Διαθέτει ένα πλουσιότατο  και  μοναδικό αρχειακό υλικό και μια  σπάνια βιβλιοθήκη με  έγγραφα φωτογραφίες και βιβλία που σχετίζονται με την εποχή της ακμής του καπνού στην Καβάλα, την πιο ακμάζουσα περίοδο στην ιστορική διαδρομή της πόλης μας. Ποια είναι η τύχη αυτού του  πολύτιμου αρχειακού υλικού; Βρίσκεται κλεισμένο  στις αποθήκες του Μουσείου Καπνού και αποκλεισμένο από το κοινό,  με σοβαρό κίνδυνο φθοράς , απώλειας  ή ακόμη και υπεξαίρεσης, δεδομένου ότι δεν υπάρχει διαφάνεια: ουδείς γνωρίζει από το Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσείου, πλην του προέδρου του, τι υπάρχει επακριβώς˙  ουδείς γνωρίζει από  τον Δήμο Καβάλας  –που έχει την τελική ευθύνη για τη διαχείριση και τον έλεγχο του υλικού– τι υπάρχει καταγραμμένο (αν βέβαια έχει καταγραφεί) κι αν παραμένει   ανέγγιχτο στο Μουσείο Καπνού.

Το πολύτιμο  αυτό αρχειακό υλικό παραμένει άγνωστο και απαξιωμένο στην πράξη από τους  τοπικούς μας άρχοντες , άγνωστο  ακόμη και από τους… ίδιους τους  ιδιώτες Καβαλιώτες δωρητές τέτοιου αρχειακού υλικού! Απ’ όσο τουλάχιστον μας είπαν πολλοί καλοπροαίρετοι δωρητές, δεν τους  έχουν δοθεί  αποδεικτικά έγγραφα  όπου να καταγράφεται τι συγκεκριμένα έχουν παραχωρήσει και έχει παραλάβει το Μουσείο!! Σ’ αυτές τις  αντίξοες συνθήκες  το  πολύτιμο αρχειακό υλικό του Μουσείου περιμένει να βρει τη θέση που του αξίζει στο Μουσείο Καπνού και στην ιστορία της πόλης. Αυτονόητη προσδοκία, που ωστόσο διαφαίνεται ουτοπική με δεδομένη την παντελή ανυπαρξία  αρχειακής συνείδησης των υπευθύνων για τη διαχείρισή του.

Σε αναλυτικό άρθρο μας, οι αναγνώστες μας μπορούν να ενημερωθούν αναλυτικότερα για τη μέχρι τώρα  διαχείριση του αρχειακού υλικού του Μουσείου Καπνού.   

Mea culpa; Ποτέ!

Από το mea culpa (= δικό μου λάθος)  του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή το 1988,  δήλωση που τότε θεωρήθηκε ως η πιο γενναιόφρων επίδειξη αυτοκριτικής Έλληνα πολιτικού της μεταπολίτευσης (μόλο που δεν τόλμησε να τη διατυπώσει στην ελληνική γλώσσα!), μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στον μύλο της πολιτικής μας ζωής. Ακούγεται και σήμερα, αλλά όχι όμως ως ειλικρινής αυτοκριτική αλλά προπάντων ως ευφυής υπεκφυγή, ως εφεδρικός επικοινωνιακός ελιγμός, για να προβάλλει ο πολιτικός μέσα από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ένα προσωπείο αμεροληψίας και αντικειμενικότητας. «Θα ‘ταν υπερβολή αν ισχυριζόμασταν ότι δεν κάναμε λάθη», «Κάναμε λάθη και έχουμε τη γενναιότητα να τ’ αναγνωρίζουμε», σταχυολογώ από τις κατά καιρούς δηλώσεις πολιτικών ανδρών, από όλο το φάσμα των κομμάτων.

Πάντα όμως  η αναγνώριση του λάθους ή των λαθών είναι γενικόλογη και αόριστη. Ακούγεται περισσότερο ως υπεκφυγή  για να μην τρωθεί το κύρος  του πολιτικού ή της παράταξής του και λιγότερο ως  γνήσια αναγνώριση του προφανούς λάθους. Πού συγκεκριμένα έγινε το λάθος; Πού επιδείχτηκε ανοχή ή και συνενοχή στη συναλλαγή ή στη ρεμούλα, παραβίαση της νομιμότητας, ρουσφετολογικές διευθετήσεις  κτλ;  Σ’ αυτές τις περιπτώσεις –καθόλου σπάνιες – οι δημόσιοι άνδρες μας εμφανιζόμενοι στα τηλεοπτικά κανάλια επιδίδονται σε παντομίμες ευθιξίας, έτοιμοι να εξαντλήσουν όλες οι επικοινωνιακές  τεχνικές, ώστε  να κερδηθούν οι εντυπώσεις… Γι΄  αυτό  ακριβώς και ως κοινωνία βολοδέρνουμε μεταξύ σύγχυσης, αμηχανίας και επαπειλούμενης εκπτώχευσης. 

 Κι αν όλα αυτά  εκτυλίσσονται στο κεντρικό πολιτικό τοπίο, δεν υστερεί   ο δημόσιος βίος στην υπόλοιπη επικράτεια  σε ανάλογη νοοτροπία και πρακτική.  Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της διαχείρισης του αρχείων και της Βιβλιοθήκης του  Μουσείου Καπνού, που έχουν πέσει θύματα ανεπαρκειών και σκοπιμοτήτων, με αποτέλεσμα  το ένα λάθος να διαδέχεται το άλλο.

 Ένα αξιοθρήνητο σίριαλ λαθών

Ουδείς πλην του Προέδρου του Μουσείου Καπνού Γιάννη  Βύζικα  συνειδητοποίησε  τη μοναδικότητα και σπανιότητα των αρχείων και της βιβλιοθήκης του Μουσείου Καπνού, στο οποίο αποτυπώνεται η ιστορική διαδρομή της περιοχής μας στην εποχή της ακμής του καπνού, στη σημαντικότερη περίοδο της ιστορίας της πόλης μας. Το υλικό αφέθηκε κλεισμένο σε αποθήκες, αταξινόμητο, απρόσιτο και παντελώς άγνωστο σε όλους πλην του προέδρου κ. Βύζικα. Πλήρη άγνοια και μακάρια αδιαφορία στην πράξη επέδειξαν και οι δήμαρχοι, οι οποίοι έχουν τον έλεγχο και την ευθύνη για τη λειτουργία του Μουσείου Καπνού και των αρχείων του.

 Το δεύτερο λάθος έγκειται στο γεγονός ότι δεν ευαισθητοποιήθηκαν  ούτε ο κ. Βύζικας ούτε το διοικητικό συμβούλιο του Μουσείου ούτε και ο κ. δήμαρχος όταν από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης  ζητήθηκε να ανοιχτούν τα αρχεία  και η βιβλιοθήκη, για την εκπόνηση σχετικών ερευνητικών εργασιών. Οι πόρτες παρέμειναν κλειστές με το αιτιολογικό ότι τα αρχεία είναι αταξινόμητα. Ουδεμία όμως απάντηση δόθηκε, όταν από το Αριστοτέλειο προσφέρθηκε  βοήθεια από φοιτητές και ειδικούς για την αρχειοθέτηση.

Τρίτο λάθος ήταν το γεγονός ότι αγνόησαν όλες τις αλλεπάλληλες  γνωματεύσεις του Συνηγόρου του Πολίτη (πέντε συνολικά), ο οποίος   γνωμοδοτούσε να δοθεί (σε ερευνήτρια από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που εκπονεί τη διδακτορική της  διατριβή) άμεση  άδεια πρόσβασης  στα αρχεία και στη βιβλιοθήκη. Το λάθος έγινε ακόμα πιο κραυγαλέο, όταν αγνοήθηκε παντελώς  μια βαρυσήμαντη επιστολή διαμαρτυρίας  που εστάλη στον δήμαρχο: στην επιστολή αυτή   84 (ναι 84!) πανεπιστημιακοί  διαμαρτύρονταν για τη στάση των υπευθύνων να αποκλείουν στους ερευνητές την πρόσβαση στα αρχεία.

Η  ανεξήγητη, πεισματική εμμονή του προέδρου του Μουσείου Καπνού  (εμμονή που την επέβαλε και στο Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσείο και στον δήμαρχο) να κρατηθούν  τα αρχεία και η βιβλιοθήκη απρόσιτα όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και  σήμερα έπαψε πια να είναι ανεξήγητη: όλο αυτό το πολύτιμο υλικό ήταν απρόσιτο σε όλους εκτός από τον κ. Βύζικα, ο οποίος όχι μόνο φρόντιζε να το πλουτίζει με δωρεές Καβαλιωτών, αλλά και εντρυφούσε σ’ αυτό για αποκλειστικά προσωπική χρήση! Το  γεγονός ότι το υλικό είναι δημόσιο, το γεγονός ότι το καταστατικό του Μουσείου ρητά προβλέπει, την προσέλκυση ερευνητών (άρθρο 2) και την ελεύθερη πρόσβαση στα αρχεία (άρθρο 12), δεν ευαισθητοποίησε κανέναν από τους υπεύθυνους του Μουσείου.  Και ήλθε  ο καταπέλτης να πλήξει την αφελή άγνοιά μας και να αφυπνίσει όλους αυτούς που δεν φορούν παραμορφωτικούς φακούς:  Ήταν, πρόσφατα, η έκδοση τρίτομου έργου του κ. Βύζικα, το οποίο στηριζόταν αποκλειστικά στο δημόσιο αρχειακό υλικό του Μουσείου, που φύλασσε  απρόσιτο στους άλλους αλλά… προσιτό στον ίδιο!!!

Προφανώς ο κ. Βύζικας  έχοντας ιδιοκτησιακή αντίληψη γύρω από αυτό το υλικό –που αναγνωρίζουμε ότι μόχθησε  για να συγκεντρώσει  με δωρεές Καβαλιωτών– ήθελε να είναι ο πρώτος που το αξιοποιεί, ελεύθερος  από…. ανταγωνιστές  ερευνητές. Πρόκειται για  ιδιοτελή αλλά  και αφελή πρακτική του ρέκτη προέδρου του Μουσείου Καπνού, γιατί έτσι αυτοαποκαλύφθηκε  και  αυτοενοχοποιήθηκε. Εύλογα αντέδρασαν  τέσσερις Πανεπιστημιακοί καθηγητές από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, που  έστειλαν στον κ. Σιμιτσή επιστολή διαμαρτυρίας για την παράτυπη , αντιδεοντολογική πρακτική του κ. Βύζικα αλλά και την προνομιακή αντιμετώπιση που απολάμβανε από τον δήμαρχο.

Ο δήμαρχος τότε, αλλά και σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο διέπραξαν μια ακόμη αστοχία:   Αντί να αφυπνισθούν, αντί να κατανοήσουν και να παραδεχτούν τα λάθη τους στη διαχείριση του θέματος, συσπειρώθηκαν στηλιτεύοντας τους πανεπιστημιακούς,  που δήθεν επιτίθενται στο Μουσείο Καπνού και  δυσφημούν την πόλη. Λάβροι οι τοπικοί μας άρχοντες, με προεξάρχοντα τον κ. Εριφυλλίδη όχι μόνο παρείχαν απόλυτη κάλυψη στον κ. Βύζικα, αλλά και αποφάσισαν  να στείλουν απαντητική επιστολή διαμαρτυρίας στους Πανεπιστημιακούς. Αμ δε!!! Η επιστολή ήταν επικοινωνιακό πυροτέχνημα, επίδειξη ευαισθητοποίησης, για ένα θέμα (τα αρχεία) που ούτε τους ενδιέφερε ούτε τους ενδιαφέρει, κι ας είναι τα αρχεία αυτά ο σημαντικότερος πολιτισμικός θησαυρός της πόλης μας. Πειστική απόδειξη του υποκριτικού «ενδιαφέροντός» τους είναι το γεγονός ότι τέτοια επιστολή  –τρεις βδομάδες μετά–  ούτε έγραψαν  ούτε έστειλαν.

Εξίσου αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι επιστημονικοί, πολιτιστικοί και εκπαιδευτικοί σύλλογοι της πόλης μας τηρούν σιγήν ιχθύος  γύρω από αυτήν την διελκυστίνδα λαθών, κακοδιοίκησης και παρανομιών στην διαχείριση των αρχείων και της βιβλιοθήκης του Μουσείου Καπνού. Είναι ενδεικτικό ότι μέχρι σήμερα δεν διατυπώθηκε δημόσια καμιά συγκεκριμένη θέση και δεν λάβαμε καμιά συγκεκριμένη απάντηση από τον δήμαρχο ή από άλλο δημόσιο φορέα επί της ουσίας γύρω από το παρελθόν και το παρόν όλου αυτού του πολύτιμου υλικού.

Προφανώς θεωρούν ότι «όλα καλώς καμωμένα»…  Ίσως η πολιτική τους ανεπάρκεια και καθυστέρηση τούς κρατά ακόμη στην προ  «mea culpa» αυτοκριτική του 1988…

Περί νέο – οθωμανισμού στην Καβάλα

 Πριν από ένα μήνα ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σάββας Εμινίδης είχε καταθέσει ερώτηση τόσο προς το ΥΠΕΞ όσο και προς το Υπουργείο Παιδείας σχετικά με την λειτουργία του Κέντρου Οθωμανικών Σπουδών στην Καβάλα. Το Υπουργείο Παιδείας δια της υπουργού Άννας Διαμαντουπούλου δηλώνει παντελή άγνοια στην απάντηση που έδωσε. Η απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών μας θύμισε τον Πόντιο Πιλάτο αφού σημειώνει ότι είναι μια ιδιωτικού χαρακτήρα πρωτοβουλία η οποία μάλιστα είναι εκτός ισχύοντος συμβατικού πλαισίου!!! Για την ακρίβεια στην απάντηση του υπουργού Δημήτρη Δρούτσα σημειώνεται ότι «στην συγκεκριμένη περίπτωση σε σχέση με το τουρκικό πανεπιστήμιο Bahcesehir δεν τίθεται ζήτημα αμοιβαιότητας με τη Τουρκία, αφού πρόκειται για συμφωνία μεταξύ ιδιωτικών φορέων (πολυμερή συνεργασία στην οποία συμπράττουν εξ ίσου ελληνικά, τουρκικά και αιγυπτιακά πανεπιστήμια), η οποία βρίσκεται εκτός του ισχύοντος συμβατικού πλαισίου με την εν λόγω χώρα και με την πλήρη εφαρμογή της αρχής της αμοιβαιότητας».

Και εδώ είναι που αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματα. Γιατί αν το Κέντρο Οθωμανικών Σπουδών δεν λειτουργεί έστω υπό την διακριτικό έλεγχο του ΥΠΕΞ τότε γινόμαστε μάρτυρες ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος γεγονότος. Τι θέλει να μας πει ο κ. υπουργός ότι στην Καβάλα υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων – ιδιωτική πρωτοβουλία την χαρακτηρίζει – η οποία χωρίς καμία γνώση και χωρίς καμία ευθύνη ανακατεύονται σε θέμα εξωτερικής πολιτικής και μάλιστα αναγνωρίζει ούτε λειτουργεί αυθαίρετα; Αν το γνωρίζει και το ανέχεται μήπως έχουμε ένα δείγμα παντελούς αδιαφορίας – ίσως σκόπιμης – για τα όσα συντελούνται στην Καβάλα από τον Αχμέτ Νταβούτογλου και την παρέα του;

Επιπλέον να ρωτήσουμε τον κ. Δρούτσα αν υπάρχει στο Ινστιτούτο Μωχάμεντ Άλι – το οποίο είναι ο φορέας υλοποίησης του Κέντρου Οθωμανικών Σπουδών  σε συνεργασία με τουρκικούς φορείς– υπάλληλος του ΥΠΕΞ αποσπασμένος; Και αν ναι, πως γίνεται σε ένα φορέα ιδιωτικού χαρακτήρα να εργάζεται ένας υπάλληλος του ΥΠΕΞ; Πως είναι δυνατόν δηλαδή από το δημόσιο ταμείο να πληρώνεται ένας άτομο που προσφέρει τις υπηρεσίες του στην υλοποίηση του οράματος του νέο – οθωμανισμού; Περιμένουμε απαντήσεις από το ΥΠΕΞ αυτή τη φορά έχοντας δει το θέμα με την δέουσα σοβαρότητα… 

Οι Τούρκοι επισκέπτες

Πολύ καλά τα είπε στο χθεσινό ρεπορτάζ του «Χ» ο πρόεδρος του Συλλόγου της Παναγίας Φώτης Λαζαρίδης ότι δηλαδή το τζαμί της Μουσικής το επισκέφτηκαν 2.500 Τούρκοι και δεν άφησαν ούτε ένα ευρώ. Όχι μόνο στο σύλλογο της Παναγίας, αλλά ούτε στην Καβάλα δεν αφήνουν ούτε ένα ευρώ οι Τούρκοι που έρχονται κατά μπουλούκια, από τις δήθεν εκπαιδευτικού χαρακτήρα εκδρομές. Όλοι αυτοί οι εκδρομείς που ανεβαίνουν κοπάδι στο λόφο της Παναγίας έρχονται οργανωμένοι με βάση ντιρεκτίβα που υπάρχει από το τουρκικό κράτος και καθορίζει επ΄ ακριβώς το πρόγραμμα, επίσκεψη στο δήθεν σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα οι επισκέψεις περιορίζονται στα τρία σημεία αναφοράς του νέο – οθωμανισμού: Ιμαρέτ, Τζαμί της Μουσικής και σπίτι του Μεχμέτ Αλί.

Μήπως κάτι πρέπει να γίνει με το τζαμί της Μουσικής προκειμένου να αναδειχθεί το βυζαντινό παρελθόν της πόλης και η Χριστούπολις προκειμένου να σταματήσει αυτού του είδους η εκμετάλλευση;

Ας ετοιμαζόμαστε

Σήμερα όποιος δηλώνει ότι πιστεύει τα λόγια των πολιτικών είναι το λιγότερο αφελής, για να μην χρησιμοποιήσουμε καμία άλλη έκφραση. Το σημειώνουμε αυτό γιατί όσο μας καθησυχάζουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει στρατόπεδο συγκέντρωσης λαθρομεταναστών στην Καβάλα, αλλά την ίδια ώρα η σχετική φημολογία διατηρείται αδιάκοπη, αυτό μας κάνει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση…

Η αλήθεια είναι και αυτό δεν χωράει καμία διάψευση, αφού μιλάνε τα ίδια τα γεγονότα, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται συζήτηση γι’ αυτό το θέμα. Θα θυμίσουμε ότι πριν από μια πενταετία περίπου είχαν ανακαινιστεί οι παλιές στρατιωτικές φυλακές στο Περιγιάλι – επί των ημερών του Μιχάλη Αγγελόπουλου στην Περιφέρεια ΑΜΘ - αλλά δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιηθούν, στην συνέχεια - επί υπουργίας του Προκόπη Παυλόπουλου-, περίπου ένα χρόνο μετά, άνοιξε και πάλι η συζήτηση για «αξιοποίηση» παλιών στρατιωτικών εγκαταστάσεων, όπως είναι για παράδειγμα ο χώρος που στέγαζε την Φωνή της Αμερικής στο Αγίασμα προκειμένου να δημιουργηθεί στρατόπεδο συγκέντρωσης των μεταναστών.

Τώρα που άνοιξε εκ νέου η συζήτηση για δημιουργία τριών στρατοπέδων στην Περιφέρεια μας, μπορεί το θέμα να έχει κλείσει, προσωρινά, αλλά δεν θα αργήσει να ανοίξει. Απορούμε δε που πέρα του σεβασμιότατου Μητροπολίτη Φ.Ν.Θ. κ. Προκοπίου, ουδείς άλλος εκ των τοπικών εκπροσώπων ανησυχεί. Λες και το θέμα αφορά κάποιους άλλους, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και όχι εμάς.

Η γάτα και τα ποντίκια…

Υπάρχει ένα τσιτάτο από την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα που διατυπώθηκε από τον μεγάλο κινέζο ηγέτη  Μάο Τσε Τουγκ και το οποίο καθοδηγεί την κινέζικη πραγματικότητα μέχρι σήμερα: «Δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια». Είναι ένα τσιτάτο το οποίο η Κίνα το έχει ως αρχή για να μπορέσει να κινήσει την τεράστια παραγωγική της μηχανή και να έχει πετύχει να γίνει, μια κομμουνιστική χώρα, ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο δε που θαυμαστής της Κίνας δηλώνει και ο Χένρι Κίσινγκερ μέσα από το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο με τίτλο «On China» (Περί Κίνας).

Αυτό που κάνει ξεχωριστή την περίπτωση της Κίνας , είναι το γεγονός ότι αξιοποίησε τον κεντρικό σχεδιασμό με τα εργαλεία της ιδιωτική πρωτοβουλίας. Βέβαια για να μπορέσει να πετύχει αυτό το μοντέλο δεν αρκούσαν οι διαπιστώσεις της κομμουνιστικής ηγεσίας αλλά συνετέλεσαν σημαντικά και τα στοιχεία που συνθέτουν την παράδοση της Κίνας και της ψυχοσύνθεσης του λαού της.

Αυτά στην Κίνα, γιατί στην Ελλάδα με τον ιδιόμορφο καθεστώς του κομμουνιστικού καπιταλισμού που γνωρίσαμε βρισκόμαστε στον αντίποδα, εδώ δεν λειτούργησαν ούτε τα θετικά του ενός συστήματος, ούτε του άλλου. Έτσι ξαφνικά και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε δέσμιοι των δανειστών μας έχοντας εκχωρήσει τα πάντα. Και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα μην έχουμε φτάσει στην ουσία της συζήτησης. Για παράδειγμα εδώ και ένα χρόνο γίνεται μια συζήτηση του παραλόγου για το θέμα των αποκρατικοποιήσεων και της κατάργησης φορέων του δημοσίου. Ουσιαστικά το αντικείμενο της διαβούλευσης είναι αν θα συνεχίσει  να υπάρχει κάτω από τον κρατικό έλεγχο μια ευρεία γκάμα επιχειρήσεων και οργανισμών ή αν θα πρέπει να καταργηθούν. Ουσιαστικά μας απασχολεί σε ποιόν θα ανήκουν και αν θα καταργηθούν και δεν μας έχει απασχολήσει αν λειτουργούν σωστά και αν συμβάλουν στην αύξηση του εθνικού πλούτου…

Με άλλα λόγια δεν μας απασχολεί αν η γάτα πιάνει ποντίκια αλλά το χρώμα της!!! Λέγεται -αν και  έχει διαψευστεί από του ιστορικούς - ότι την παραμονή της άλωσης οι λόγιοι του Βυζαντίου λογομαχούσαν για το φύλο των αγγέλων. Ακόμη και ψέμα να είναι σίγουρα είναι ενδεικτικό το πώς η τότε άρχουσα τάξη βίωνε την απειλή και την κατάρρευσει του κράτους. Αν παραλληλίσουμε την κατάσταση της χώρας σήμερα με το τότε, δεν απέχουμε πολύ από το να πούμε ότι ελέω μνημονίου και δανειστών εάλω  η χώρα. Πως φτάσαμε όμως εδώ και ποιοι μας έφτασαν; Αλλά και τώρα, έστω  την ύστατη στιγμή το ζητούμενο ποιο είναι; Το ιδιοκτησιακό καθεστώς ή ο τρόπος λειτουργίας και η αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα; Θέματα, τα οποία αν ανοίξουν θα θιγεί ο πυρήνας του – υπό κατάρρευση - πολιτικού συστήματος οπότε για αυτό σκοπίμως η συζήτηση περιορίζεται στο αν η γάτα θα είναι άσπρη ή μαύρη και όχι αν πιάνει ποντίκια!!!

Γρηγόρης Τριανταφυλλίδης: Για το γινάτι του δημάρχου (!) διψάει η Κεραμωτή

Κωλυσιεργεί για δικούς τους λόγους ο Σάββας Μιχαηλίδης, υποστηρίζει ο πρώην δήμαρχος Κεραμωτής

«Το δίκτυο ύδρευσης του πρώην Δήμου Κεραμωτής είναι έτοιμο και απομένουν οι συνδέσεις με τους υδατόπυργους και από το 2008 ζητάμε από τον τότε δήμαρχο Χρυσούπολης και νυν Νέστου να προχωρήσει στην σύνδεση με το δίκτυο ύδρευσης της Χρυσούπολης για να λυθεί το πολύ σοβαρό πρόβλημα που υπάρχει με την ποιότητα του πόσιμου νερού και πιο συγκεκριμένα με τις ποσότητες του Αρσενικού που έχουν ανιχνευθεί» τονίζει με αγανάκτηση ο πρώην δήμαρχος Κεραμωτής Γρηγόρης Τριανταφυλλίδης μιλώντας στο «Χ». Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο κ. Τριανταφυλλίδης από πέρσι, από το 2010, θα μπορούσε να έχει προχωρήσει η σύνδεση των δυο δικτύων αλλά ο κ. Μιχαηλίδης κωλυσιεργεί. Για του λόγου το αληθές παραθέτει και την αλληλογραφία που είχε μαζί τους από το 2008, έγγραφα με αριθμούς πρωτοκόλλων 389/18-6-2008, 552/11-8-2008, 793/4-12-2008… όπου σε όλα διατυπώνεται ένα και το αυτό αίτημα, ζητάει δηλαδή διευκρινήσεις και στοιχεία για την σύνδεση των δυο δικτύων, αλλά ανταπόκριση καμία. Μέχρι και η κατανομή των ποσοτήτων νερού που θα πάρει το κάθε δίκτυο έγινε από την Περιφέρεια ΑΜΘ από τις 2 – 9 – 2009, αλλά ο κ. Μιχαηλίδης παρέμενε και παραμένει παντελώς αδιάφορος. Ούτε οι φωνές αγωνίας των κατοίκων της Κεραμωτής και των άλλων οικισμών τον συγκινούν, καθώς βλέπουν να τρέχει δηλητήριο από τις βρύσες των σπιτιών τους.

Τι συμβαίνει όμως και ο κ. Μιχαηλίδης στέκεται τόσο αδιάφορος μπροστά σε αυτό το τόσο σοβαρό πρόβλημα, το οποίο ως δήμαρχος Νέστου πλέον καλείται να το διαχειριστεί;  Ο κ. Τριανταφυλλίδης μεταφέροντας συζήτηση που έχει μαζί του όταν ήταν δήμαρχος σημειώνει ότι ο τότε δήμαρχος Χρυσούπολης επικαλέστηκε λάθη στην μελέτη για να δικαιολογήσει την καθυστέρηση, αλλά πιστεύει ότι αυτό είναι πρόσχημα, όπως λέει χαρακτηριστικά δεν υπάρχει λάθος, αλλού είναι το πρόβλημα. Η αλήθεια για τον πρώην δήμαρχο Κεραμωτής βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη το δίκτυο της Χρυσούπολης για να μπορέσει να γίνει η σύνδεση των δύο έργων και να ξεδιψάσουν οι κάτοικοι του πρώην Δήμου Κεραμωτής. Όπως φαίνεται και στο διάγραμμα ο Δήμος Χρυσούπολης θα έπρεπε να έχει κατασκευάσει όλο το  μήκος της πράσινης γραμμής αλλά το έχει καταφέρει μόνο για το μεσαίο τμήμα του δικτύου, το τμήμα με την παχιά πράσινη γραμμή και έχει αφήσει σε εκκρεμότητα την αρχή και το τέλος.

Το θέμα τέθηκε στην προχθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Νέστου και ο κ. Μιχαηλίδης έδωσε εκ νέου προθεσμία σύνδεσης, στο τέλος Ιουνίου. Όλες οι προηγούμενες διαβεβαιώσεις του διαψεύστηκαν από τα ίδια τα γεγονότα, μάλλον το ίδιο θα συμβεί και τώρα καθώς όπως φαίνεται η ΔΕΥΑ Νέστου δεν έχει χρήματα για να ολοκληρώσει το έργο και εκεί οφείλεται η κωλυσιεργία. Αν ο κ. Μιχαηλίδης έχει διαφορετική άποψη να την φιλοξενήσουμε αλλά να ξέρει ότι η μόνη σίγουρη διάψευση είναι να πετύχει την σύνδεση των δύο δικτύων τάχιστα. Καλοκαίρι είναι και οι κάτοικοι έχουν ανάγκη το νερό.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ; Νο2

Σχόλιο για την ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ

Δεν μπορούμε να μην διατυπώσουμε ένα – δυο σχόλια για τα όσα υποστήριξε ο πρόεδρος της ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ Βαγγέλης Παππάς, στο χθεσινό μας φύλλο. Πρώτα απ’ όλα είπε ότι η απόλυση του εργαζομένου έγινε επειδή τους έφερνε ψεύτικες βεβαιώσεις και άλλαζε τις βάρδιες του για να μπορεί να διδάσκει στα ΤΕΙ. Επί της ουσίας θεωρούμε ότι είναι θετικό γεγονός η σύνδεση των σχολών με την παραγωγή μέσω της πρακτικής να διδάσκουν άνθρωποι με εργασιακή εμπειρία. Είναι θετικό όμως και για την βιομηχανία γιατί μέσα από αυτή την σχέση μπορεί να αντλεί αξιόλογους απόφοιτους. Άρα θα έπρεπε να διευκολύνεται αυτό το δέσιμο και όχι να δυσκολεύει με πάσης φύσεως εμπόδια. Νομίζουμε ότι ο κ. Παππάς καταλαβαίνει το τι εννοούμε καθώς και εκείνος εδώ και χρόνια διδάσκει στο ΤΕΙ Καβάλας και εκτιμούμε ότι αυτό δεν το κάνει για τα λίγα επιπλέον χρήματα αλλά γιατί το θεωρεί χρήσιμο για τον ίδιο, την βιομηχανία που υπηρετεί αλλά και τους σπουδαστές και εν γένει την εκπαιδευτική διαδικασία. Επιπλέον θέλουμε να πιστεύουμε ότι η επιχείρηση που εργάζεται τον διευκόλυνε σε αυτό του το έργο… Γι’ αυτό θεωρούμε παράλογη και άδικη την μεταχείριση ενός υπαλλήλου που το μεγάλο έγκλημα του είναι ότι πήγε να διδάξει στο ΤΕΙ, όταν είναι γνωστό ότι άλλοι υπάλληλοι της ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ εργάζονται από μπάρμαν έως γιδοβοσκοί χωρίς αυτό να έχει ενοχλήσει κανέναν!!!

Σχόλιο για την ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ (2)

Δεύτερο για το πεδίο Ε, έχουμε να σημειώσουμε πως γνωρίζουμε όλα τα στοιχεία για την γεωλογική δομή, οπότε καταλαβαίνουμε και τα προβλήματα, γι’ αυτό και του θυμίσαμε την αναγκαιότητα μιας πλατφόρμας που θα επιτρέψει μια κάθετη παραγωγική γεώτρηση που θα συμβάλει ουσιαστικά στην αύξηση των εσόδων της επιχείρησης. Αντ’ αυτού επιχειρούν τώρα μια γεώτρηση στην οποία για να αποφύγουν εκ νέου τα «τσακίσματα» πάνε με μια πολύ μικρής διατομής σωλήνα να βγάλουν πετρέλαιο, τη στιγμή που όλες οι εισηγήσεις που έχουν στα χέρια τους υποστηρίζουν ότι θα έχουν πολλά προβλήματα, όπως, συχνά βουλώματα, δύσκολη συντήρηση και χαμηλή παραγωγή. Οπότε τι εξυπηρετεί η ακολουθούμε τακτική;

Μήπως τελικά δεν θέλουν να βγάλουν το πετρέλαιο του Ε για να πιέσουν – λόγω της άσχημης οικονομικής κατάστασης που θα προκύψει – για μια ευνοϊκή λύση για την υπόγεια δεξαμενή φυσικού αερίου; Είναι σαφές, στους γνώστες των πραγμάτων ότι αυτή τη στιγμή η Ενεργειακή Αιγαίου δεν καίγεται για το πεδίο Ε, το οποίο το έχει «δεμένο» έτσι και αλλιώς  αλλά για την υπόγεια δεξαμενή στην εξέδρα Κ.

Όσο για τα όσα υποστήριξε για το θέμα της ασφάλειας των εγκαταστάσεων έχουμε στα χέρια μας κάτι ενδιαφέρον, το οποίο αφού το δημοσιοποιήσουμε θα θέλαμε ειλικρινά να μάθουμε και επ’ αυτού την άποψή του.

Με την λογική του Βελιγκέκα

Ποιος θα το περίμενε ότι ένας πρωθυπουργός που ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης πολιτεύτηκε στο όνομα της ανοιχτής διακυβέρνησης και του ουσιαστικού διαλόγου θα αναγκαζόταν να καταφύγει σε εκβιαστικά διλλήματα για να περάσει την πολιτική του. Γιατί τελικά το μεγάλο πρόβλημα με την κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είναι μόνο ότι ακολουθεί μια πολιτική που έχει υπαγορεύσει το Δ.Ν.Τ., δεν είναι μόνο ότι ξεπούλησε συγκριτικά πλεονεκτήματα και εκχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα αδιαπραγμάτευτα, αλλά πρώτα και κύρια είναι το γεγονός ότι κινούμενη με μια ολιγαρχική λογική προσπαθεί να επιβάλει την πολιτική της.

Η αλήθεια είναι ότι μια σκληρή πολιτική μπορείς να την εφαρμόσεις μόνο με δύο τρόπους. Ο ένας τρόπος  είναι μέσα από μια σειρά εκβιαστικά διλλήματα – δηλαδή κάνοντας χρήση όπλων ψυχολογικού πολέμου – να κινηθεί δηλαδή η κυβέρνηση «ξεγεννώντας» την Ιστορία με καισαρική τομή.  Ο άλλος τρόπος είναι με φυσιολογικό τρόπο, να παρατεθούν όλα τα δεδομένα, χωρίς ψέματα και υπεκφυγές και οι πολίτες να αποφασίσουν, ο βαθμός της ωριμότητάς τους θα κρίνει και το σωστό της τελική απόφασης.

Στην πρώτη περίπτωση η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει τους πολίτες μαζί της αλλά μόνο απέναντι της ή τουλάχιστον την ανοχή των πολλών, στην δεύτερη περίπτωση όμως για να τους έχει μαζί της, θα πρέπει όχι απλά να ειπωθεί όλη η αλήθεια αλλά να υπάρξουν και ειλικρινείς πράξεις μετανοίας, αποδείξεις ότι κάτι σοβαρό έχει αλλάξει στο πολιτικό σύστημα. Πως είναι όμως δυνατόν να έχει αλλάξει κάτι όταν από τα δεκάδες σκάνδαλα που έχουν «σκάσει» τα τελευταία χρόνια μόνο ένα βρέθηκε να πληρώσει; Πως είναι δυνατόν βουλευτές και υπουργοί να μην έχουν εκχωρήσει προνόμια και μισθούς υπέρ του δημόσιου χρέους; Πως είναι δυνατόν να υπάρξει επανεκκίνηση αν δεν φανεί με πράξεις ότι η κυβερνώσα αντίληψη έχει αποβάλει την λογική να κυβερνάει με τους κολλητούς και να επιλέγει τους ικανούς;

Σε τελική ανάλυση πως είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση να συνεγείρει τους πολίτες και να πέσουν με αυταπάρνηση όλοι στην μάχη κατά της χρεωκοπίας, όταν απουσιάζει το όραμα, αυτό που ενώσει τις επιμέρους φιλοδοξίες στην επίτευξη ενός μεγάλου στόχου; Και η τελευταία πολυεθνική εταιρία για να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει η διοίκηση, προηγούνται συναντήσεις προκειμένου να πεισθούν όλοι οι μετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία για το πόσο σημαντικό είναι το σχέδιο που καλούνται να υλοποιήσουν. Όταν μιλάμε για μια χώρα πως μπορεί να υπάρξει έγερση από τον εφησυχασμό και την παραίτηση αν δεν υπάρξει κοινός στόχος με μετρήσιμο αποτέλεσμα για όλους αλλά και τον καθένα ξεχωριστά; 

Αλλά και πως μπορεί να πείσει σήμερα μια ηγεσία ότι έχει όραμα και θα είναι συνεπής στην βάση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου όταν από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης μένει πιστή στην παράδοση που δημιούργησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, του ψέματος και της απάτης. Δεν μπορεί να αλλάξει η σχέση πολιτών – κυβέρνησης όσο η δεύτερη και ευρύτερα ο πολιτικός κόσμος κινείται με την λογική του Βελιγκέκα…

H KAVALA OIL απαντάει μέσω του Βαγγέλη Παππά

Μετά από ένα μπαράζ δημοσιευμάτων και ερωτήσεων που θέσαμε προς τον πρόεδρο της ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ Βαγγέλη Παππά, εδέησε να μας απαντήσει απευθείας και όχι μέσω «φίλα προσκείμενα» προς τον ίδιο ΜΜΕ. Έτσι λοιπόν μας έδωσε απάντήσεις για τρία θέματα, τα οποία θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε ως συμπέρασμα μιας προφορικής συνομιλίας, μιάς και δεν δέχθηκε να μας απαντήσει γραπτώς προς αποφυγή παρανοήσεων, όπως του προτείναμε:

Για το θέμα της απόλυσης: «Αυτός που απολύθηκε, με την σύμφωνη γνώμη του σωματείου εξαπατούσε συστηματικά την εταιρία, λέγοντας ψέματα, εργαζόταν στο ΤΕΙ και αυτό είχε ως συνέπεια να παίρνει συνεχώς άδειες, να αλλάζει βάρδιες και να δημιουργεί ζήτημα ασφάλειας των εγκαταστάσεων. Επιστέγασμα αυτής της τακτικής του ήταν ότι ενώ βρισκόταν σε αναρρωτική άδεια, δίδασκε στο ΤΕΙ και το αποδείξαμε με βεβαίωση που πήραμε. Μάλιστα η αναρρωτική ήταν συνέχεια κανονικής άδειας. Τα έχουμε όλα ξεφτιλίσει και δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση…»

Για το θέμα της γεώτρησης στο πεδίο Ε: Παραδέχθηκε ότι υπάρχει πρόβλημα το οποίο το απέδωσε στο γεγονός ότι πρόκειται για μια πλάγια γεώτρηση 5 χιλιομέτρων η οποία τσάκισε λόγω των δυσκολιών που ανέκυψαν από τα γεωλογικά στρώματα που έπρεπε να διέλθει η στήλη, σημειώνοντας ότι  η εκμετάλλευση του εν λόγω κοιτάσματος είναι μια δύσκολη υπόθεση. Μας τόνισε επίσης ότι η κατασκευή εξέδρας που θα έλυνε αυτά τα προβλήματα – όπως είχαμε σημειώσει και από την πλευρά μας - είναι μια υποχρέωση που θα υλοποιηθεί μετά και την ολοκλήρωση της δεύτερης γεώτρησης και αφού εξαχθούν όλα τα συμπεράσματα για τις ιδιαιτερότητες του κοιτάσματος – χαμηλή διαπερατότητα – οπότε είναι αναγκαία και ικανή προϋπόθεση και η υλοποίηση της δεύτερης γεώτρησης.

Για το θέμα του ισολογισμού και των ζημιών που προκύπτουν: Εδώ σημείωσε ότι όντως, όπως γράψαμε, μετά την εκχώρηση όλων των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων Βορείου Πρίνου, Πεδίου Ε και της Κ, από την Καβάλα Οιλ στην Ενεργειακή Αιγαίου η δεύτερη ανέλαβε το σύνολο των λειτουργικών εξόδων της πρώτης έναντι των εσόδων που θα είχε από την πώληση του αργού, ωστόσο επειδή η παραγωγή είναι υπολειπόμενη προέκυψαν ζημιές, οπότε τις κάλυψε η Ενεργειακή Αιγαίου με την αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου και γι’ αυτό είχε την έγκριση της εποπτεύουσας αρχής… Επίσης για το θέμα των προνομιούχων μετοχών τόνισε ότι δεν υπάρχουν καθώς η επιχείρηση δεν είναι κερδοφόρα.

Στο σημείο αυτό τον ρωτήσαμε αφού είναι (δηλαδή η εκμετάλλευση είναι ζημιογόνα) έτσι γιατί παραμένει και δεν σηκώνεται να φύγει η Ενεργειακή Αιγαίου… Η απάντηση του κ. Παππά έχει ενδιαφέρον, την αφήνουμε όμως γι’ αύριο  - λόγω έλλειψης χώρου της στήλης - καθώς θα πρέπει να σχολιάσουμε και τις υπόλοιπες απαντήσεις που έδωσε!

KAVALA AIR SHOW - Η Καβάλα απογειώθηκε!!!

Εντυπωσιακό θέαμα μπροστά σε χιλιάδες καβαλιώτες και επισκέπτες

Για δύο ημέρες, Παρασκευή και Σάββατο, η Καβάλα έζησε στο ρυθμό των αεροπορικών επιδείξεων, με αποκορύφωμα το Σαββάτο το απόγευμα όταν όλη η πόλη έγινε ένα μεγάλο θεωρείο… Από τους παραλιακούς δρόμους σε όλο το θαλάσσιο μέτωπο της Καβάλας, στα υψώματα της Παναγίας, του Προφήτη Ηλία, αλλά και σε στέγες και σε μπαλκόνια χιλιάδες θεατές απόλαυσαν τα θεαματικά ακροβατικά των αεροσκαφών που μετείχαν στην φετινή συνάντηση FLY INN που οργάνωσε η εταιρία Egnatia Aviation που εδρεύει στο αεροδρόμιο της Χρυσούπολης. Το δίωρο πρόγραμμα της επίδειξης ήταν άκρως εντυπωσιακό αν και κάποια στιγμή έκανε «κοιλιά» και σε αυτό συνετέλεσαν τόσο η κατεύθυνση των ανέμων που αργοπόρησε κάποια σκάφη, είτε στο ατύχημα που συνέβη στο διάδρομο απογείωσης, είτε στην αναγκαστική προσθαλάσσωση αεροσκάφους στο Παληό, λίγο πριν την ώρα της εκτέλεσης του προγράμματός του. Παρ΄ όλα αυτά υπήρξαν εξαιρετικές στιγμές με τις κάθετες εφορμήσεις αεροσκαφών μέσα στο λιμάνι της Καβάλας – ως μια αναπαράσταση βομβαρδισμού με stukas θα μπορούσε να την εκλάβει κανείς, - μέχρι το εντυπωσιακό φινάλε της ιταλικής ομάδας με τα ακροβατικά τους αεροσκάφη που έκλεισαν την επίδειξη με την ρίψη πυροτεχνημάτων όπως βλέπετε και στην σχετική φωτογραφία. Συντελεστές της διοργάνωσης η Egnatia Aviation, η Περιφέρεια ΑΜΘ, ο Δήμος Καβάλας, το Επιμελητήριο Καβάλας και φυσικά ο σμήναρχος ε.α. Παναγιώτης Γεωργιάδης που ήταν ο άνθρωπος ορχήστρα για να είναι όλα έτοιμα για την επίδειξη.

Το θέαμα ήταν άκρως εντυπωσιακό, τράβηξε το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων, και σίγουρα ήταν μια πρόγευση για το τι θα μπορούσε να ακολουθήσει τις επόμενες χρονιές αν οι τοπικοί παράγοντες πιστέψουν στις δυνατότητες της διοργάνωσης.

Με το κεφάλι ψηλά

Η διοργάνωση του Air show μπορεί να μην έφερε στην Καβάλα τις 15.000 χιλιάδες επισκεπτών που προσδοκούσαν οι διοργανωτές, αλλά πολύ λιγότερους, αλλά κατάφερε να βγάλει σχεδόν όλη την Καβάλα στους παραλιακούς δρόμους, στο λιμάνι και στα μπαλκόνια με αμφιθεατρική θέα. Είναι η πρώτη φορά που η φιλοξενήθηκε μια διοργάνωση που αξιοποίησε στο αμφιθεατρικό χαρακτήρα της πόλης, τόσο καλά. Όλη η πόλη ένα θεωρείο, σχεδόν για δύο ημέρες, αν υπολογίζουμε και τις πρόβες των αεροσκαφών. Πάνω απ’ όλα όμως αυτή η διοργάνωση έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να ξεφύγουμε από τον μίζερο και άγονο φαύλο κύκλο που έχουμε περιέλθει. Πρωτότυπες ιδέες, εξωστρέφεια και αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων είναι η λύση, παράλληλα με την αξιοποίηση κάθε παραγωγικής δύναμης που έχει να προσφέρει αυτή η κοινωνία, να κινηθούμε χωρίς διάθεση αποκλεισμών, εξάλλου είμαστε τόσοι λίγοι και έχουμε να κάνουμε τόσα πολλά!!!

Είμαστε στον αέρα!

Όταν εκεί που πατάς όλο σιγουριά και χάρη νοιώθεις ότι φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, πριν καλά – καλά καταλάβει τι συμβαίνει, έχεις ανάμεσα σε δύο επιλογές να επιλέξεις. Η μία είναι να ανοίξεις  τα νοητά φτερά σου και με αναπεπταμένος να φύγεις μπροστά. Η άλλη επιλογή είναι να κουβαριαστείς και να κατρακυλήσεις στην άβυσσο και μάλιστα ούτε καν έχοντας προσπαθήσει να την αποφύγεις…

Σε αυτή την κατάσταση βρισκόμαστε ως πόλη, ως χώρα, είμαστε στον αέρα και βολοδέρνουμε ανάμεσα σε μνημονιακές πολιτικές ξεπουλήματος και σε ανώριμες αγανακτισμένες διαμαρτυρίες αναποφάσιστοι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας για να φύγουμε μπροστά. Οι βεβαιότητες, οι ασφάλειες και η ανεμελιά – ναι ακόμη και αυτό ζήσαμε –, οι προσδοκία για καλύτερες ημέρες ελέω πολιτικών, η πατερναλιστική λειτουργία του κράτους οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι χάθηκαν στον τεκτονικού χαρακτήρα ρήγμα που άνοιξε το δημόσιο χρέος. Τώρα οφείλουμε να ξαναγίνουμε άτομα ετοιμοπόλεμα για τη μάχη της επιβίωσης κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Αισιοδοξούμε, ότι μετά τη ζάλη που έχει προκαλέσει το αίσθημα της απώλειας ή της ριζικής αλλαγής τόσων παραμέτρων της ζωή μας, θα σταθούμε έτοιμοι για να προχωρήσουμε….

Στην Σαββατιάτικη διοργάνωση του αεροπορικού σόου, υπήρχαν τόσα πολλά για να οποία θα μπορούσε να γκρινιάξει κανείς, αλλά υπήρχε και ένας συμβολισμός. Πρώτ’ από όλα να σημειώσουμε ότι έγινε το οφείλουμε πρώτα και κύρια σε έναν καβαλιώτη, τον Παναγιώτη Γεωργιάδη, ο οποίος ανιδιοτελώς, με θυσία κόπων και προσωπικών χρόνου αλλά και χρήματος, δούλεψε επί μήνες για να στηθεί αυτή η διοργάνωση. Βέβαια ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι κανένας τυχαίος, σμήναρχος της Πολεμικής Αεροπορίας διακρίθηκε στις αναχαιτίσεις και στις εμπλοκές με τουρκικά αεροσκάφη  επάνω από το Αιγαίο. Συνολικά έχει 1.000 πτήσεις τον έκαναν ικανό να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις, με ακρίβεια και χωρίς λάθη. Αυτά, όχι για να τον τιμήσουμε για τα όσα πρόσφερε στην πατρίδα του, αλλά για να τον συστήσουμε στους πολλούς και να καταδείξουμε ότι σε αυτές τις μαύρες μέρες που ζούμε, υπάρχουν άνθρωποι, από εκεί που δεν το περιμένεις, που μπορούν να βάλλουν την Καβάλα, όχι απλά σε κίνηση, αλλά να την σηκώσουν στο αέρα!!!

Όλα αυτά είναι στοιχεία αισιοδοξίας και βεβαιότητας ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από την δύναμη της αδράνειας. Με την σύμπραξη δημόσιων και ιδιωτικών φορέων και με την καταλυτική παρουσία και δράση ατόμων, όπως ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, που ξέρουν να προσφέρουν κάτι θα αλλάξει. Αρκεί να αυξηθούν τα άτομα που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν. Όσο για τα όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν για το κόστος των εκδηλώσεων, θα επαναλάβουμε απλά ένα πράγμα: Δεν έχει σημασία πόσα ξοδεύουμε αλλά κατά πόσο αυτό που εισπράττουμε είναι πολλαπλάσιο. Το αεροπορικό σόου απέδειξε ότι είναι μια διοργάνωση που μπορεί να φέρει κόσμο στην Καβάλα, ας στηριχθεί για να φέρει την επόμενη φορά τόσους που θα κατακλυστεί η πόλη για μέρες από θεατές. Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα δεν είναι αν ξοδεύουμε αλλά που ξοδεύουμε και αυτό που γινόταν μέχρι σήμερα – πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις – ήταν να μην πιάνουν τόπο τα χρήματα.