Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Είναι να απορείς


Εδώ και αρκετό καιρό η κυβέρνηση έχει σταματήσει να λειτουργεί. Πολλοί πολίτες που έχουν διάφορες υποθέσεις στα υπουργεία ανεβοκατεβαίνουν στην Αθήνα, αλλά αποτέλεσμα δεν καταφέρνουν να φέρουν γιατί δεν βρίσκουν κάποιον να τους δώσει μια υπεύθυνη απάντηση. Φαινόταν λοιπόν ξεκάθαρα ότι το σύστημα εξουσίας έχει παραλύσει και οι πολίτες έφταναν στο σημείο  να σηκώνουν ψηλά τα χέρια από την απελπισία. Καμία δουλειά και καμία υπόθεση δεν προχωρούσε.

Κάτι θέλει να πει;


Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο διευθύνων σύμβουλος της Ενεργειακής Αιγαίου Μαθιός Ρήγας ξεκαθαρίσει ότι ούτε λίγο, ούτε πολύ η επιβίωση της ΚΑΒΑΛΑ ΟΙΛ εξαρτάται από το αν η ελληνική κυβέρνηση θα της παραχωρήσει την εκμετάλλευση της υπόγειας δεξαμενής στην Κ, η οποία προορίζεται για την αποθήκευση φυσικού αερίου.

Το ναυάγιο


Το πολιτικό σύστημα ψυχορραγεί και οδηγεί τα spreads της απελπισίας σε ρεκόρ εποχής. Το χειρότερο που ζούμε αυτές τις ημέρες δεν είναι η αδυναμία της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και την πολιτική που διαμορφώνεται, αλλά το γεγονός ότι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να αρθρώσουν ένα πολιτικό λόγο αξιόπιστο, έτσι ώστε να υπάρχει εναλλακτική λύση. Πολλοί θεώρησαν ότι χάθηκε μια ευκαιρία μετά το αδιέξοδο που προέκυψε στην προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας… Πως είναι όμως δυνατόν να περιμέναμε κάτι θετικό από ένα τέτοιο σχήμα; Από πού προκύπτει ότι αν ενώσουμε δυο ελλειμματικές καταστάσεις θα προκύψει μια πλεονασματική;  

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Η απόφαση




Την ώρα που η Σμύρνη είχε παραδοθεί στις φλόγες και από το λιμάνι της αναχωρούσε το τελευταίο πλοίο, λίγα χιλιόμετρα παρ’ έξω από την πόλη, σε μια αποθήκη γεωργικών προϊόντων, ήταν στοιβαγμένοι μερικές εκατοντάδες αιχμάλωτοι Έλληνες. Ήταν Αύγουστος, μέρες ζεστές από μόνες τους, μέσα στην αποθήκη ο συνωστισμός ήταν τόσο μεγάλος που δεν υπήρχε χώρος, ούτε  να κάτσει κάποιος κάτω, ούτε  έστω λίγο να κουνηθεί. Ζέστη, δίψα, πείνα, συνωστισμός και η πίεση για την φυσική ανάγκη δημιουργούσαν μια αποπνιχτική ατμόσφαιρα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες κάποιοι, οι πιο αδύνατοι, παρέδιδαν το πνεύμα τους, έχοντας νοιώσει τι σημαίνει μαρτυρικός θάνατος. Ανάμεσα στους αιχμάλωτους ήταν και ένας νέος 16 – 17 ετών, είχε συλληφθεί μαζί με τα αδέλφια και ξαδέλφια του. Μην μπορώντας να αντέξει αυτόν τον αργό και βασανιστικό θάνατο, έψαχνε τρόπο να φύγει. Δεν τον έβρισκε, γιατί απλά οι πόρτες δεν άνοιγα, ούτε για να βγάλουν έξω τους νεκρούς. Ο ένας αναγκαζόταν να τσαλαπατάει  τον άλλον για να μπορέσει να δημιουργήσει, έστω την ψευδαίσθηση, λίγου ζωτικού χώρου. Ο νέος της ιστορίας μας στην αγωνία του πάνω, είδε ότι υπήρχε μια ελπίδα λύτρωσης, διαπίστωσε ότι λίγο ψηλότερα υπήρχε ένας φεγγίτης, τον οποίο θα μπορούσε, αν τον βοηθούσαν οι υπόλοιποι, να τον φτάσει. Η παρέα του προσπάθησε να τον αποτρέψει από το εγχείρημα λέγοντας ότι όπου νάναι θα τους βγάλουν από εκείνη την φυλακή. Αυτός τίποτα, επέμενε. Με τα πολλά εκείνος επέμενε να φύγει, οπότε τον έπιασαν οι μεγαλύτεροι της παρέας και του είπαν ότι αν βγει από το φεγγίτη θα τον αντιληφθούν οι Τούρκοι φρουροί και θα τον πυροβολήσουν… Η απάντηση ήταν ότι αυτό ακριβώς ήθελε, ως λύτρωση από το μαρτύριο γιατί δεν άντεχε άλλο αυτόν τον αργό και βασανιστικό θάνατο…