Το «κλειστό» επάγγελμα του συνδικαλιστή έχει αρχίσει να
φθίνει. Οι εργατοπατέρες των πράσινων, μπλε και κόκκινων κόκκων άρχισαν να
αποτελούν πλέον τον γραφικό του χωριού.
Κάποτε, μια κουβέντα ενός προέδρου της
ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ μπορούσε να βγάλει στον δρόμο χιλιάδες ανθρώπους. Οι
κομματικοί στρατοί του Δημοσίου, αλλά και του Ιδιωτικού τομέα ήταν πιο ισχυροί
και από τις κυβερνήσεις της χώρας.
Η εξάρτηση των «στρατιωτών» συνδεόταν άρρηκτα με το διορισμό
τους. Ωστόσο, σήμερα στη χώρα μας, μετά από 3 μνημόνια και τον εργασιακό χώρο
να μεταβάλλεται σε ζούγκλα, το επάγγελμα του συνδικαλιστή περνάει και αυτό
κρίση.
Η κοινωνία γυρίζει την πλάτη της στους συνδικαλιστές. Οι
πολίτες δε συμμετέχουν μαζικά στα συλλαλητήρια που εξαγγέλλουν τα σωματεία.
Απόδειξη η χθεσινή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ και της ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Καπνεργάτη,
που θύμιζε μάλλον «κατουρημένο» πεζοδρόμιο.
